ORACIÓNS SEMANA DE SAN VICENTE DE PAÚL

LUNS 23 DE SETEMBRO

NO NOME DO PAI, DO FILLO E DO ESPÍRITO SANTO. AMÉN

Queridos alumnos:

Esta semana celebraremos a festa de San Vicente de Paúl, sacerdote católico e fundador da Compañía das Fillas da Caridade no século XVII. Como escola vicenciana que somos queremos dedicar a oración da mañá desta semana a coñecer máis a vida de San Vicente, unha vida dedicada a dar vida desde o seguimento de Xesús expresado no servizo aos máis pobres e empobrecidos. Con esta intención comezamos esta semana vicenciana que terá o seu momento máis importante o venres 27, día en que celebraremos solemnemente a vida deste santo que aínda hoxe é un referente importantísimo para entender o que significa vivir a vida plenamente dedicándose a dignificar a vida dos demais.

Oración final

Señor, non te fixes na miña aparencia e fíxate no meu corazón.

Fálame, Señor, que eu quero escoitarte hoxe e sempre

desde o fondo do corazón.

Aínda que saiba todas as linguas do mundo,

se non teño amor non son nada.

Aínda que teña unha fe que mova montañas,

se non teño amor non son nada.

Aínda que dea en esmolas todo o que teño,

se non teño amor non son nada.

Señor, que o meu amor

non sexa envexoso, nin maleducado,

nin fachendoso, nin egoísta.

Señor, que no meu amor aos demais

sexa eu paciente, amable, alegre e verdadeiro;

que saiba desculpar, crer e esperar

sen cansarme nunca de querelos.

Señor, faime como Vicente de Paul

que foi capaz de mirar ao profundo do corazón

e amar á persoa para chegar ao teu amor. Amén

Da Biografía de San Vicente. Parte I (1581-1612)

Vicente naceu o 2 de abril de 1581, en Ranquine, preto de Dax, no suroeste de Francia. Foi o terceiro fillo do campesiño Juan de Paúl. Os fillos dos campesiños do século XVI apenas tiñan tempo para divertirse; xa desde moi novos víanse obrigados a traballar. Vicente levaba a pastar o gando; era un raparigo esperto e o seu pai tivo para el uns plans ambiciosos. Foi enviado aos 14 anos ao colexio dos franciscanos de Dax, unha cidade próspera, de amplas rúas e belas mansións. Vicente tomou gusto aos seus estudos e desexaba abandonar a vida rural. Sentía vergoña das súas orixes. El mesmo escribiu: "Sendo un raparigo, cando o meu pai me levaba á cidade, dábame vergoña ir con el e recoñecelo como pai, porque ía mal traxeado e era un pouco coxo. Recordo que nunha ocasión, no colexio onde estudaba avisáronme que viñera a verme o meu pai, que era un pobre campesiño. Eu negueime a saír a velo". Despois de catro anos de estudos en Dax, marchou á gran cidade de Toulouse. Ao morrer o seu pai, este deixoulle parte da herdanza para pagar os seus estudos, pero el rexeitou esta axuda, xa que prefería valerse en por si. Para subsistir, ensinou humanidades e continuou cos seus estudos de Teoloxía. O 23 de setembro de 1600 foi ordenado sacerdote. En 1604 obtivo o doutoramento en Teoloxía. Viaxou a Marsella e de alí embarcou para Narbona. O seu barco foi atacado polos turcos e Vicente caeu prisioneiro. Os anos 1605-1607 son en realidade moi misteriosos. Cóntase que, vendido como escravo en Tunes, estivo sucesivamente ao servizo de catro distintos señores: un pescador, un médico, o sobriño deste e, por último, un cristián renegado. Por fin, converteu ao seu amo, escapouse chegando a Avignon e desde alí a Roma. Logo foi a París cara ao 1608. En 1609, pouco despois da súa chegada a París, Vicente atopou a Pierre de Bérulle, no hospital da Caridade, onde ambos ían visitar enfermos. Bérulle tiña unha dobre vocación: a cura das almas e a fundación dun grupo de sacerdotes espirituais. En maio de 1612, Vicente tomou posesión da parroquia de " Clichy a Garenne", a unha legua de París. Tratábase dunha parroquia de 600 habitantes, de carácter semi-rural onde Vicente se atopou a gusto. Alí ensinou o catecismo, reparou o mobiliario da Igrexa. Había doce anos que era sacerdote e era a primeira vez que exercía un ministerio sacerdotal.

MARTES 24 DE SETEMBRO

NO NOME DO PAI, DO FILLO E DO ESPÍRITO SANTO. AMÉN

Bos días a todos. Este martes comezamos o día poñéndonos na presenza do Deus da vida para que todo canto fagamos, aprendamos e compartamos contribúa a mellorar a nosa vida e a vida dos demais. En silencio, pensamos naquelas persoas que necesitan do noso recordo, apoio e oración. Con esta intención comezamos esta oración da mañá.

ORACIÓN

Ditosos os que teñen un corazón de pobre,

aberto a Deus e aos outros; Deus está con eles.

Ditosos os que saben chorar e compartir o sufrimento dos irmáns,

tamén serán consolados.

Ditosos os humildes e sinxelos, que non se poñen encima dos outros;

Serán amados por todo o mundo.

Ditosos os que teñen fame e sede de ser xustos e bos;

un día serán saciados.

Ditosos os que teñen un corazón transparente;

descubrirán e vivirán o amor de Deus.

Ditosos os que fan a Paz;

Deus recoñeceraos como fillos seus.

Ditosos os que están dispostos a sufrir por ser fieis a Deus;

Deus está con eles e recompensaraos.

NOSOPAI…

Da Biografía de San Vicente. Parte II (1613-1617)

Co tempo Vicente chegou a París. Alí daba algúns cursos e leccións aos nenos e levaba unha vida cómoda. Con todo non era feliz. Pero nunca perdeu o contacto cos campesiños e coas pobres xentes, e decatouse de que o Evanxeo esixía unha caridade radical. A comezos de 1617, Vicente visita a un moribundo en Gannes. Aquel home, que tiña fama de ser un home de ben, revelou a Vicente uns pecados que xamais se atreveu a confesar ao seu párroco, tanto por vergoña como por amor propio. O moribundo que experimentaba unha extrema soidade moral, que padecía a noite, o frío e a imposibilidade de falar con Deus, era un home preto da morte sen atopar unha mirada sacerdotal o bastante doce e o bastante humana para poder saírse de si mesmo e atreverse a crer na tenrura de Deus. Velaí a vocación de Vicente: a tenrura. O seu corazón fora tocado. Quería ir aos campos máis remotos a expresar a todos os que se senten perdidos que existe un Deus de tenrura que non os esqueceu. Vicente quería ser testemuño dese amor divino. Estar presente coa tenrura de Deus. Vicente quedou impresionado e predicou preto da cidade de Amiens, propoñendo a todos os fieis a idea de que fosen alá algúns sacerdotes ante quen puidesen facer unha confesión xeral de toda a súa vida. Este sermón foi a orixe da "Congregación da Misión", instituída para dar misións populares e traballar na formación do clero de Francia e noutros países. En agosto do ano 1617, en Chatillón-lles- Domes, San Vicente atopouse coa miseria material dos campesiños. San Vicente escribía: "Mentres me revestía para celebrar a santa Misa, viñeron dicirme... que nunha casa apartada de todas as demais estaban todos enfermos, ata o punto de que non había unha soa persoa que puidese atender ás demais, as cales se achaban nun estado de necesidade indescritible. Isto ocasionoume unha tremenda impresión". Á chamada de Vicente acoden todos os fregueses en axuda desa familia. Pero, para Vicente, este movemento espontáneo non era bastante, porque corría o perigo de non ter continuidade. Vicente púxose “ao choio” e, moi pronto, o 23 de agosto, le ante unhas cantas mulleres cuxo corazón se viu afectado igual que o seu por aquela miseria, un texto que constitúe todo un programa de axuda aos enfermos. Este texto servirá de modelo, en diante, a todos os posteriores textos fundacionais das " Confréries de Charité" (Irmandades de Caridade). As Confrarías multiplicáronse; hoxe nalgúns países chámaselles "Equipos de San Vicente". A Fundación da Compañía das Fillas da Caridade veu uns anos mais tarde (1633). A co-fundadora foi Santa Luisa de Marillac

MÉRCORES 25 DE SETEMBRO

NO NOME DO PAI, DO FILLO E DO ESPÍRITO SANTO. AMÉN

Achegámonos á celebración do día de San Vicente. Durante moitos anos oímos falar del, das súas obras, da súa disposición aos máis necesitados pero pouco calou en nós a súa mensaxe; somos como unha pedra nun río, pode estar alí toda a vida e cando a sacas da auga e a rompes, o seu interior está seco, a auga non entrou ao seu interior. Nós queremos ser como unha esponxa, que absorba a auga e dea de beber ao sedento, queremos que a mensaxe de Vicente nos empape e poidamos ser mananciais de amor e servizo.

ORACIÓN

Hoxe a nosa oración quere ser de entrega,

como a entrega que Vicente de Paul

fixo polos máis necesitados.

Aquí nos tes, Señor,

Sempre dispostos,

Rodeados de libros e tarefas,

E co corazón aberto,

Sempre aberto

Por se queres chamar á nosa porta.

Queremos atoparte nas nosas cousas,

Na cultura, na familia e na escola

E berrar a unha voz que te queremos.

Non deixes que sexamos insensibles

Á inmensa dor que nos rodea.

Dános misericordia

Para compartir os gozos e as penas.

Aquí estamos, Señor,

Por se nos chamas,

Dispostos a comezar a nosa tarefa

Da man de María, a nosa nai,

A muller sempre fiel, sinxela e boa.

Queda, Señor, xunto a nós

Que a túa luz ilumine nosa senda. Amén

AVE MARÍA

Da Biografía de San Vicente. Parte III (1613-1617)

Vicente atopou o seu camiño, o camiño da compaixón e a tenrura para con quen se acha sumido no abandono. Utilizando o seu posto como base de operacións, empeza a establecer as súas pequenas asociacións de caridade. En novembro de 1618 atopábase en París Francisco de Sales, soado pola inmensa dozura nas súas discusións cos protestantes e pola súa bondade para cos pobres e enfermos a quen lles daba todo. Á súa chegada a París, Francisco de Sales foi obxecto dunha entusiasta acollida; coa súa palabra evanXélica e sinxela coñece a Vicente, que queda impresionado pola súa dozura. Francisco de Sales foi para Vicente un punto de referencia constante. En 1619, Vicente é nomeado capelán xeral das Galeras. Os galeotes son entón os máis pobres de entre os pobres. Vicente visítaos primeiro nas mazmorras da Conciergerie (antiga prisión de París), atopa alí a homes dominados polo odio e a desesperación; e pide (e obtén) que se lles conceda un trato máis humano. O capelán xeral das Galeras baixa despois a Marsella, onde os galeotes son máis numerosos, e preséntase "de incógnito" no lugar en que están encerrados; aquilo impresiónalle terriblemente: é "o espectáculo máis triste que se pode imaxinar", "unha verdadeira imaxe do inferno". Pero Vicente non se limita só de boa gana palabras, senón que pasou á acción e ocupouse de mellorar no que puido as estruturas, como de costume. Vicente experimenta a súa profunda conversión no momento en que se inicia en Europa unha longa serie de conflitos. Sucédense guerras, triplícanse os impostos e os pobres sempre son os perdedores. A miseria é espantosa. O camiño de Vicente son os pobres, tanto espiritual como materialmente. Vicente quixo sacerdotes para a "misión", para ser enviados ás zonas rurais. Non sen problemas, fundou en 1633 a Congregación da Misión. En xullo de 1628 o bispo de Beauvais pediu a Vicente que acuda alí en setembro a dar un retiro aos futuros sacerdotes. É precisamente nesta tarefa de formación de futuros sacerdotes no que pensa o Arcebispo de París cando, en 1631, ofrece a Vicente un conxunto de edificios moito máis importantes que o " College deas Bons- Enfants": a antiga leprosería de Saint- Lañare. O que desexa o arcebispo é que Vicente contribúa á reforma do sacerdocio e sirva á formación dos futuros sacerdotes. E así foi a actividade que realizou o resto da súa vida xunto co servizo aos máis pobres entre os pobres. Vicente foi sobre todo o home que renovou a Igrexa francesa. A Compañía dos " Paúis" converteuse na orde máis vigorosa en Francia antes da revolución francesa, con 6.000 membros repartidos en 40 provincias. A Compañía de Fillas da Caridade estendeuse por todo o mundo ata o punto que en 1965 contaba con 46.000 irmás. Ao longo dos séculos prestaron axuda a millóns de persoas desgraciadas: nenos abandonados, orfos, enfermos, feridos, refuxiados, presidiarios, etc. O servizo sinxelo e discreto ao próximo constitúe o principal fundamento de todas estas asociacións vicencianas. Servir para dar vida, e vida en abundancia.

XOVES 26 DE SETEMBRO

NO NOME DO PAI, DO FILLO E DO ESPÍRITO SANTO. AMÉN

Mañá celebramos a festa de san Vicente de Paúl, fundador, xunto con Santa Luisa de Marillac, da Compañía das Fillas da Caridade. Para todos os que participamos do estilo de vida vicenciano, celebrar a vida de San Vicente é un motivo de alegría, de esperanza e de felicidade compartida. Hoxe damos grazas a deus por Vicente de Paúl, cristián, sacerdote e modelo de vida para todos

Principio del formulario

Padrenuestro vicenciano

Pai amoroso do pobre,

do cal toda vida procede;

Pai de Xesús e pai noso,

fai que, polo testemuño da nosa vida,

o noso compromiso pola xustiza

e o servizo desde a caridade

todos te coñezan e experimenten a túa misericordia.

Que todos confíen na túa Bondade

e obedezan a túa Vontade

para que se realice o teu plan neste mundo

como o tes na túa mente desde sempre.

Dános hoxe o alimento que máis necesitamos:

non só pan, senón toda palabra que sae da túa boca;

a túa presenza, a túa tenrura Ti mesmo!

As palabras, os abrazos, os silencios, a amizade, o tempo…

dos demais para connosco e de nós para con todos os demais,

especialmente cos que máis necesitan.

Perdóanos por todo o mal que facemos,

por propia vontade ou sen darnos conta,

e coa túa axuda fai que perdoemos a todos os que nos fixeron mal.

Non nos deixes sucumbir na tentación de malvivir a vida,

de só sobrevivir a vida, de só gastar a vida

sen investirnos nos demais, na súa felicidade,

mediante o servizo desinteresado e gratuíto.

E, pola túa caridade, líbranos do mal. Amén

CANTO: