LUNS 18 XUÑO. NO NOME DO PAI, DO FILLO E DO ESPÍRITO SANTO
EVANXEO: Xn 14, 1-7
«Non vos angustiedes. Confiade en Deus, confiade tamén
en min.
Dixo Tomás: “Señor, non sabemos onde
vas, así que como podemos coñecer o camiño?” “Eu son o camiño, a verdade e a
vida”, contestoulle Xesús. “Ninguén chega ao Pai senón por min”.
LECTURA
A vida é un camiño, unha
peregrinación con moitas etapas. Iso sempre leva ter que facer mudanzas e
equipaxes. Momentos nos que se aproveita para facer limpeza e desfacerse de
cousas que levas tempo sen usar, nos que volven pasar polas túas mans fotos,
escritos e recordos que evocan persoas importantes da túa vida, experiencias
vividas etc.
E, no fondo, ao facer maletas e
viaxar, sempre hai algo de nós queda e algo que vai. Algo que morre, como as
cousas que tiramos ao lixo, debido a que para saír cara a un novo horizonte é
necesario dalgunha maneira romper co lugar que nos acubillaba ata o momento. E
isto é algo que nin as comunicacións nin as redes sociais poden solucionar.
Algo que queda, como as cousas que regalamos á xente querida, porque hai unha
serie de persoas que permanecen ao noso lado cando marchamos. Son aquelas
persoas que nos marcaron, nas que confiamos e coas que manteremos unha relación
máis ou menos frecuente, pero coa conciencia de que desde alí estarán connosco.
E algo que se vai, que vén connosco dentro da equipaxe, como os agasallos de
despedida que se unen ás nosas pertenzas. Porque ao marchar dun lugar, sempre
nos levamos connosco todas aquelas persoas e experiencias que nos marcaron,
facéndonos crecer e madurar, cambiando a nosa maneira de ser e de pensar.
Camiñar, saír, marchar, deixar,
permanecer, morrer… son verbos que falan de experiencias fundamentais da
existencia, que nos fan máis humanos, e que no fondo nos ensinan que nesta vida
é tan importante saber dicir ola como aprender a dicir adeus.
ORACIÓN
Ensíname a amar como ti amas.
Ensíname a ter paciencia para
comprender e abrazar ao meu próximo.
Ensíname a ter paciencia comigo mesmo
para non deixar de tentar se nalgún momento fallo e decaen as miñas ganas de
seguir.
Ensíname a perdoar e esquecer, así
como Ti perdoaches as miñas miserias, esas que tanto che magoaron e, con todo,
seguídesme amando.
Ensíname a ser humilde, atenta,
comprensiva, xenerosa.
Ensíname a sorrir e a manter viva a
esperanza.
Ensíname a amar de verdade, cada día,
un pouco máis.
MARTES 19 XUÑO. NO NOME DO PAI, DO FILLO E DO ESPÍRITO SANTO
EVANXEO: Xn 14, 10-14
«As palabras que eu vos comunico, non
as falo como cousa miña, senón que é o Pai, que está en min, o que realiza as
súas obras. Crédeme cando vos digo que eu estou no Pai e que o Pai está en min.
Calquera cousa que pidades no meu nome, eu fareina; así será glorificado o Pai no Fillo. O que pidades no
meu nome, eu fareino».
LECTURA
Desde que nacemos ata que falecemos,
a nosa vida está signada por despedidas
que, á súa vez, abren paso a novas circunstancias ou realidades propias de cada
etapa.
Despedirnos da temperá infancia para
aprender a camiñar, falar, deixar os cueiros, comer pola nosa conta, aprender a
vivir en comunidade…
Despedirnos da nenez para comezar a
ter unha maior independencia, asumir novas responsabilidades, descubrir un
mundo de emocións, tomar decisións como individuos…
Despedirnos da adolescencia para
emprender proxectos persoais, a formación da propia familia, o encontro con
novas facetas e sucesos da vida…
Despedirnos da mocidade para afirmar
a nosa personalidade, entender o mundo desde unha crecente madurez, abrirnos a
novas oportunidades, testemuñar as luces e sombras da vida…
Despedirnos da adultez para examinar o que fagamos ou
deixemos de facer, reflexionar sobre o legado das nosas accións e palabras,
achar novas posibilidades ao abrirnos paso cara ao inevitable…
Despedirnos da ancianeidade para sorprendernos da brevidade
do noso paso pola Terra e chegar ao encontro do que nos estivo agardando toda a
vida…
Pero máis aló das circunstancias
propias de cada persoa (moi complexas de enumerar), todos nos enfrontamos á
necesidade de dicir “adeus” ante situacións que o ameritan: despedirnos de hábitos que enturban
a nosa personalidade e as nosas relacións interpersoais; despedirnos de ambientes
e grupos onde goberna o autoritarismo; despedirnos de relacións abusivas que
nos degradan como persoas; despedirnos de actitudes de comodidade e conformismo
que limitan as nosas posibilidades; despedirnos de recordos que amargan o noso
presente e limitan o noso futuro; despedirnos do queixume propio de quen fai
da autoconmiseración unha prisión que os
priva de poder lanzarse á vida; despedirnos dos resentimentos e a falta de
perdón; despedirnos do egoísmo e a atención excesiva en nós mesmos…
Si, xa o sei. Non resulta nada fácil
logralo. Pero se un auto exame impulsásenos a botar man das despedidas, tomemos
a decisión e avancemos cara alí coa axuda de Deus e de persoas capacitadas para
acompañarnos no proceso.
ORACIÓN
Señor, hoxe veño diante túa para que guíes os meus pasos.
Ensíname a percorrer os teus camiños. Ven e cambia o meu corazón. Ven e
ensíname a amar, a entender que só en Ti, atoparei verdadeira felicidade, que
só Concédeme o don da alegría. Cura as feridas do meu corazón que sementaron
medo e dor, para poder así actuar con todas as capacidades que me regalaches.
Confío no teu amor. Ti es o dono da miña vida. Amén
MÉRCORES 20 XUÑO. NO NOME DO PAI, DO FILLO E DO ESPÍRITO SANTO
EVANXEO: Xn 14, 23-27
«O que me ama, obedecerá a miña
palabra, e o meu Pai amarao, e faremos a nosa vivenda nel. O que non me ama,
non obedece as miñas palabras. Pero estas palabras que oídes non son miñas
senón do Pai, que me enviou. Todo isto dígoo agora que estou convosco. Pero o o
Espírito Santo, a quen o Pai enviará no meu nome, ensinaravos todas as cousas e
faravos lembrar todo o que vos dixen. Déixovos a paz; douvos a miña paz. Eu non
vola dou como a dá o mundo.
LECTURA
Se por un instante Deus esquecese que
son unha marioneta de trapo e me regalase un anaco de vida, aproveitaría ese
tempo o máis que puidese. Posiblemente non diría todo o que penso, pero en
definitiva pensaría todo o que digo.
Daría valor ás cousas, non polo que
valen, senón polo que significan.
Durmiría pouco, soñaría máis.
Andaría cando os demais se deteñen,
espertaría cando os demais dormen.
Tantas cousas aprendín de vostedes,
os homes… Aprendín que todo o mundo quere vivir na cima da montaña, sen saber
que a verdadeira felicidade está na forma de subir a escarpada.
Aprendín que cando un recentemente
nado aperta co seu pequeno puño, por primeira vez, o dedo do seu pai, teno
atrapado por sempre.
Aprendín que un home só ten dereito a
mirar a outro cara abaixo, cando ha de axudarlle a levantarse.
Son tantas cousas as que puiden
aprender de vostedes, pero realmente de moito non haberá de servir, porque
cando me garden dentro desa maleta, infelizmente estareime morrendo.
Trata de dicir sempre o que sentes e
feixe sempre o que pensas no máis profundo do teu corazón.
Se soubese que hoxe fose a última vez
que che vou a ver durmir, abrazaríache fortemente e rezaría ao Señor para poder
ser o gardián da túa alma.
Se soubese que estes son os últimos
minutos que te vexo, diríache “Quérote”.
Sempre hai un mañá e a vida dános
sempre outra oportunidade para facer as cousas ben, pero por se me equivoco e
hoxe é todo o que nos queda, gustaríame dicirche canto che quero, que nunca che
esquecerei.
O mañá non lle está asegurado a
ninguén, novo ou vello. Hoxe pode ser a última vez que vexas aos que amas. Por
iso non esperes máis, faino hoxe, xa que se mañá nunca chega, seguramente
lamentases o día que non tomaches tempo para un sorriso, un abrazo un bico e
que estiveches moi ocupado para concederlles un último desexo.
Mantén aos que amas preto de ti,
dilles ao oído o moito que os necesitas quéreos e trátaos ben, toma tempo para
dicirlles, “síntoo” “perdóame”, “por favor”, “grazas” e todas as palabras de
amor que coñeces.
Ninguén che lembrará polos teus
nobres pensamentos secretos. Pide ao Señor a forza e sabedoría para expresalos.
Finalmente, demostra aos teus amigos
e seres queridos canto che importan.
Que che suxire o texto anterior? Se
se che concedese un tempo para dicirlle á xente que queres algo que non tiveses
tempo para dicirlles ou non che atreveras, que lles dirías?
XOVES 21 XUÑO. NO NOME DO PAI, DO FILLO E DO ESPÍRITO
EVANXEO: Xn 17, 24-26
«Pai, quero que os que me deches
estean comigo onde eu estou. Que vexan a miña gloria, a gloria que me deches
porque me amaches desde antes da creación do mundo. Pai xusto, aínda que o
mundo non te coñece, eu si te coñezo, e estes recoñecen que ti me enviaches. Eu
deilles a coñecer quen es, e seguirei facéndoo, para que o amor con que me amaches
estea neles, e eu mesmo estea neles».
LECTURA
Nunha ocasión, escoitei a
conversación dun pai e a súa filla momentos antes de separarse. Anunciábase a
saída do voo que ela ía tomar e xunto á porta escoiteina dicir: “Papá, a nosa
vida xuntos foi suficiente. Ti déchesme sempre o amor que necesitei”.
“Filla, deséxoche o suficiente”,
respondeu o pai. Bicáronse e ela partiu. El, camiñou cara a onde eu estaba
sentado. quedou aí mirando pola xanela, pero sen mirar. Era evidente que quería
e necesitaba chorar. Tentei non ser un intruso na súa privacidade, pero el
preguntoume:
- Algunha
vez dixo adeus sabendo que será para sempre?”
- Si,
fíxeno -respondín. E pregunteille:- por que pensa que é un adeus para sempre?
- Son
vello e ela vive moi lonxe e, sinceramente, creo que a súa próxima viaxe de
regreso será para o meu funeral-, dixo.
- Cando
lle dicía adeus escoiteille dicir: Deséxoche o suficiente, que significa?
Comezou a sorrir...
- Esa
é unha frase que se dixo na nosa familia, de xeración en xeración. Os meus pais
dicíanllo a calquera persoa… Cando nós dicimos "Deséxoche o
suficiente", estamos a lle desexar á outra persoa que teña unha vida chea
de suficientes cousas boas que o sosteñan.
E continuou recitando o seguinte:
Deséxoche o suficiente sol para
manter a túa actitude brillante…
Deséxoche a suficiente choiva para
apreciar máis o sol…
Deséxoche a suficiente felicidade
para manter o teu espírito vivo…
Deséxoche a suficiente dor para que
os pequenos praceres da vida parezan máis grandes…
Deséxoche a suficiente ganancia para
satisfacer os teus desexos…
Deséxoche a suficiente perda para
apreciar todo o que posúes…
Deséxoche os suficientes "
olas" para que te leven a través do "adeus final"...
Deséxoche a suficiente bendición de
Deus, para que sexa todo o suficiente que necesites…
Conta a historia que todos os fins de
ano, en Irlanda, brindan desexándose o seguinte, que teñan:
Suficiente felicidade para manterte
doce…
Suficientes problemas para manterte
forte…
Suficientes probas para manterte en
harmonía…
Suficientes esperanzas para manterte
feliz…
Suficientes fracasos para manterte
humilde…
Suficientes éxitos para manterte
ansioso…
Suficientes amigos para darche
consolo…
Suficiente fortuna para cubrir as
túas necesidades…
Suficiente entusiasmo para mirar cara
adiante…
Suficiente fe para desterrar as
depresións…
Suficiente determinación para facer
que hoxe sexa mellor ca onte.
Neste día de despedir definitivamente
o curso o texto exponnos os desexos dun pai para unha filla que se marcha. Hoxe,
que abandonamos o colexio, polo menos temporalmente, que cousas, que valores
nos gustaría ter en abundancia para vivir unha vida de felicidade?
