ORACIÓNS 18-21 XUÑO

LUNS 18 XUÑO. NO NOME DO PAI, DO FILLO E DO ESPÍRITO SANTO

EVANXEO: Xn 14, 1-7

«Non vos  angustiedes. Confiade en Deus, confiade tamén en min.

Dixo Tomás: “Señor, non sabemos onde vas, así que como podemos coñecer o camiño?” “Eu son o camiño, a verdade e a vida”, contestoulle Xesús. “Ninguén chega ao Pai senón por min”.

LECTURA

A vida é un camiño, unha peregrinación con moitas etapas. Iso sempre leva ter que facer mudanzas e equipaxes. Momentos nos que se aproveita para facer limpeza e desfacerse de cousas que levas tempo sen usar, nos que volven pasar polas túas mans fotos, escritos e recordos que evocan persoas importantes da túa vida, experiencias vividas etc.

E, no fondo, ao facer maletas e viaxar, sempre hai algo de nós queda e algo que vai. Algo que morre, como as cousas que tiramos ao lixo, debido a que para saír cara a un novo horizonte é necesario dalgunha maneira romper co lugar que nos acubillaba ata o momento. E isto é algo que nin as comunicacións nin as redes sociais poden solucionar. Algo que queda, como as cousas que regalamos á xente querida, porque hai unha serie de persoas que permanecen ao noso lado cando marchamos. Son aquelas persoas que nos marcaron, nas que confiamos e coas que manteremos unha relación máis ou menos frecuente, pero coa conciencia de que desde alí estarán connosco. E algo que se vai, que vén connosco dentro da equipaxe, como os agasallos de despedida que se unen ás nosas pertenzas. Porque ao marchar dun lugar, sempre nos levamos connosco todas aquelas persoas e experiencias que nos marcaron, facéndonos crecer e madurar, cambiando a nosa maneira de ser e de pensar.

Camiñar, saír, marchar, deixar, permanecer, morrer… son verbos que falan de experiencias fundamentais da existencia, que nos fan máis humanos, e que no fondo nos ensinan que nesta vida é tan importante saber dicir ola como aprender a dicir adeus.

ORACIÓN

Ensíname a amar como ti amas.

Ensíname a ter paciencia para comprender e abrazar ao meu próximo.

Ensíname a ter paciencia comigo mesmo para non deixar de tentar se nalgún momento fallo e decaen as miñas ganas de seguir.

Ensíname a perdoar e esquecer, así como Ti perdoaches as miñas miserias, esas que tanto che magoaron e, con todo, seguídesme amando.

Ensíname a ser humilde, atenta, comprensiva, xenerosa.

Ensíname a sorrir e a manter viva a esperanza.

Ensíname a amar de verdade, cada día, un pouco máis.

MARTES 19 XUÑO. NO NOME DO PAI, DO FILLO E DO ESPÍRITO SANTO

EVANXEO:  Xn 14, 10-14

«As palabras que eu vos comunico, non as falo como cousa miña, senón que é o Pai, que está en min, o que realiza as súas obras. Crédeme cando vos digo que eu estou no Pai e que o Pai está en min. Calquera cousa que pidades no meu nome, eu fareina; así será  glorificado o Pai no Fillo. O que pidades no meu nome, eu fareino».

LECTURA

Desde que nacemos ata que falecemos, a nosa vida está  signada por despedidas que, á súa vez, abren paso a novas circunstancias ou realidades propias de cada etapa. 

Despedirnos da temperá infancia para aprender a camiñar, falar, deixar os cueiros, comer pola nosa conta, aprender a vivir en comunidade…

Despedirnos da nenez para comezar a ter unha maior independencia, asumir novas responsabilidades, descubrir un mundo de emocións, tomar decisións como individuos…

Despedirnos da adolescencia para emprender proxectos persoais, a formación da propia familia, o encontro con novas facetas e sucesos da vida…

Despedirnos da mocidade para afirmar a nosa personalidade, entender o mundo desde unha crecente madurez, abrirnos a novas oportunidades, testemuñar as luces e sombras da vida…

Despedirnos da  adultez para examinar o que fagamos ou deixemos de facer, reflexionar sobre o legado das nosas accións e palabras, achar novas posibilidades ao abrirnos paso cara ao inevitable…

Despedirnos da  ancianeidade para sorprendernos da brevidade do noso paso pola Terra e chegar ao encontro do que nos estivo agardando toda a vida…

Pero máis aló das circunstancias propias de cada persoa (moi complexas de enumerar), todos nos enfrontamos á necesidade de dicir “adeus” ante situacións que o  ameritan: despedirnos de hábitos que enturban a nosa personalidade e as nosas relacións interpersoais; despedirnos de ambientes e grupos onde goberna o autoritarismo; despedirnos de relacións abusivas que nos degradan como persoas; despedirnos de actitudes de comodidade e conformismo que limitan as nosas posibilidades; despedirnos de recordos que amargan o noso presente e limitan o noso futuro; despedirnos do queixume propio de quen fai da  autoconmiseración unha prisión que os priva de poder lanzarse á vida; despedirnos dos resentimentos e a falta de perdón; despedirnos do egoísmo e a atención excesiva en nós mesmos…

Si, xa o sei. Non resulta nada fácil logralo. Pero se un auto exame impulsásenos a botar man das despedidas, tomemos a decisión e avancemos cara alí coa axuda de Deus e de persoas capacitadas para acompañarnos no proceso.

ORACIÓN

Señor, hoxe veño diante túa para que guíes os meus pasos. Ensíname a percorrer os teus camiños. Ven e cambia o meu corazón. Ven e ensíname a amar, a entender que só en Ti, atoparei verdadeira felicidade, que só Concédeme o don da alegría. Cura as feridas do meu corazón que sementaron medo e dor, para poder así actuar con todas as capacidades que me regalaches. Confío no teu amor. Ti es o dono da miña vida. Amén

MÉRCORES 20 XUÑO. NO NOME DO PAI, DO FILLO E DO ESPÍRITO SANTO

EVANXEO: Xn 14, 23-27

«O que me ama, obedecerá a miña palabra, e o meu Pai amarao, e faremos a nosa vivenda nel. O que non me ama, non obedece as miñas palabras. Pero estas palabras que oídes non son miñas senón do Pai, que me enviou. Todo isto dígoo agora que estou convosco. Pero o o Espírito Santo, a quen o Pai enviará no meu nome, ensinaravos todas as cousas e faravos lembrar todo o que vos dixen. Déixovos a paz; douvos a miña paz. Eu non vola dou como a dá o mundo.

LECTURA

Se por un instante Deus esquecese que son unha marioneta de trapo e me regalase un anaco de vida, aproveitaría ese tempo o máis que puidese. Posiblemente non diría todo o que penso, pero en definitiva pensaría todo o que digo.

Daría valor ás cousas, non polo que valen, senón polo que significan.

Durmiría pouco, soñaría máis.

Andaría cando os demais se deteñen, espertaría cando os demais dormen.

Tantas cousas aprendín de vostedes, os homes… Aprendín que todo o mundo quere vivir na cima da montaña, sen saber que a verdadeira felicidade está na forma de subir a  escarpada.

Aprendín que cando un recentemente nado aperta co seu pequeno puño, por primeira vez, o dedo do seu pai, teno atrapado por sempre.

Aprendín que un home só ten dereito a mirar a outro cara abaixo, cando ha de axudarlle a levantarse.

Son tantas cousas as que puiden aprender de vostedes, pero realmente de moito non haberá de servir, porque cando me garden dentro desa maleta, infelizmente estareime morrendo.

Trata de dicir sempre o que sentes e feixe sempre o que pensas no máis profundo do teu corazón.

Se soubese que hoxe fose a última vez que che vou a ver durmir, abrazaríache fortemente e rezaría ao Señor para poder ser o gardián da túa alma.

Se soubese que estes son os últimos minutos que te vexo, diríache “Quérote”.

Sempre hai un mañá e a vida dános sempre outra oportunidade para facer as cousas ben, pero por se me equivoco e hoxe é todo o que nos queda, gustaríame dicirche canto che quero, que nunca che esquecerei.

O mañá non lle está asegurado a ninguén, novo ou vello. Hoxe pode ser a última vez que vexas aos que amas. Por iso non esperes máis, faino hoxe, xa que se mañá nunca chega, seguramente lamentases o día que non tomaches tempo para un sorriso, un abrazo un bico e que estiveches moi ocupado para concederlles un último desexo.

Mantén aos que amas preto de ti, dilles ao oído o moito que os necesitas quéreos e trátaos ben, toma tempo para dicirlles, “síntoo” “perdóame”, “por favor”, “grazas” e todas as palabras de amor que coñeces.

Ninguén che lembrará polos teus nobres pensamentos secretos. Pide ao Señor a forza e sabedoría para expresalos.

Finalmente, demostra aos teus amigos e seres queridos canto che importan.

Que che suxire o texto anterior? Se se che concedese un tempo para dicirlle á xente que queres algo que non tiveses tempo para dicirlles ou non che atreveras, que lles dirías?

XOVES 21 XUÑO. NO NOME DO PAI, DO FILLO E DO ESPÍRITO

EVANXEO: Xn 17, 24-26

«Pai, quero que os que me deches estean comigo onde eu estou. Que vexan a miña gloria, a gloria que me deches porque me amaches desde antes da creación do mundo. Pai xusto, aínda que o mundo non te coñece, eu si te coñezo, e estes recoñecen que ti me enviaches. Eu deilles a coñecer quen es, e seguirei facéndoo, para que o amor con que me amaches estea neles, e eu mesmo estea neles».

LECTURA

Nunha ocasión, escoitei a conversación dun pai e a súa filla momentos antes de separarse. Anunciábase a saída do voo que ela ía tomar e xunto á porta escoiteina dicir: “Papá, a nosa vida xuntos foi suficiente. Ti déchesme sempre o amor que necesitei”.

“Filla, deséxoche o suficiente”, respondeu o pai. Bicáronse e ela partiu. El, camiñou cara a onde eu estaba sentado. quedou aí mirando pola xanela, pero sen mirar. Era evidente que quería e necesitaba chorar. Tentei non ser un intruso na súa privacidade, pero el preguntoume:

-           Algunha vez dixo adeus sabendo que será para sempre?”

-           Si, fíxeno -respondín. E pregunteille:- por que pensa que é un adeus para sempre?

-           Son vello e ela vive moi lonxe e, sinceramente, creo que a súa próxima viaxe de regreso será para o meu funeral-, dixo.

-           Cando lle dicía adeus escoiteille dicir: Deséxoche o suficiente, que significa?

Comezou a sorrir...

-           Esa é unha frase que se dixo na nosa familia, de xeración en xeración. Os meus pais dicíanllo a calquera persoa… Cando nós dicimos "Deséxoche o suficiente", estamos a lle desexar á outra persoa que teña unha vida chea de suficientes cousas boas que o sosteñan.

E continuou recitando o seguinte:

Deséxoche o suficiente sol para manter a túa actitude brillante…

Deséxoche a suficiente choiva para apreciar máis o sol…

Deséxoche a suficiente felicidade para manter o teu espírito vivo…

Deséxoche a suficiente dor para que os pequenos praceres da vida parezan máis grandes…

Deséxoche a suficiente ganancia para satisfacer os teus desexos…

Deséxoche a suficiente perda para apreciar todo o que posúes…

Deséxoche os suficientes " olas" para que te leven a través do "adeus final"...

Deséxoche a suficiente bendición de Deus, para que sexa todo o suficiente que necesites…

Conta a historia que todos os fins de ano, en Irlanda, brindan desexándose o seguinte, que teñan:

Suficiente felicidade para manterte doce…

Suficientes problemas para manterte forte…

Suficientes probas para manterte en harmonía…

Suficientes esperanzas para manterte feliz…

Suficientes fracasos para manterte humilde…

Suficientes éxitos para manterte ansioso…

Suficientes amigos para darche consolo…

Suficiente fortuna para cubrir as túas necesidades…

Suficiente entusiasmo para mirar cara adiante…

Suficiente fe para desterrar as depresións…

Suficiente determinación para facer que hoxe sexa mellor ca onte.

Neste día de despedir definitivamente o curso o texto exponnos os desexos dun pai para unha filla que se marcha. Hoxe, que abandonamos o colexio, polo menos temporalmente, que cousas, que valores nos gustaría ter en abundancia para vivir unha vida de felicidade?