viernes, 25 de abril de 2014

2ª SEMANA DE PASCUA. ALELUIA!!

LUNS 28 DE ABRIL. TESTEMUÑAS DO RESUCITADO. No nome do Pai, do Fillo...

Lectura do santo evanxeo segundo Sn Xoán (20,19-31):

Ao anoitecer daquel día, o primeiro da semana, estaban os discípulos nunha casa, coas portas pechadas por medo aos xudeus.
E nisto entrou Xesús, púxose no medio e díxolles: «Paz a vós.»
E, dicindo isto, ensinoulles as mans e o costado. E os discípulos enchéronse de alegría ao ver o Señor.
Xesús repetiu: «Paz a vós. Como o Pai me enviou, así tamén vos envío eu.»
E, dito isto, exhalou o seu alento sobre eles e díxolles: «Recibide o Espiritu Santo; aos que lles perdoedes os pecados, quédanlles perdoados; aos que llos reteñades, quédanlles retidos.»
Tomás, un dos Doce, chamado o Xemelgo, non estaba con eles cando veu Xesús. E os outros discípulos dicíanlle: Vimos o Señor.»
Pero el contestoulles: «Se non vexo nas súas mans o sinal dos cravos, se non meto o dedo no burato dos cravos e non meto a man no seu costado, non o creo.»
Aos oito días, estaban outra vez dentro os discípulos e Tomás con eles. Chegou Xesús, estando pechadas as portas, púxose no medio e dixo: «Paz a vós.»
Logo dixo a Tomás: «Trae o teu dedo, aquí tes as miñas mans; trae a túa man e métea no meu costado; e non sexas incrédulo, senón crente.»
Contestou Tomás: «Señor meu e Deus meu!»
Xesús díxolle: «Porque me viches criches? Ditosos os que crean sen ver.»
Moitos outros signos, que non están escritos neste libro, fixo Xesús á vista dos discípulos. Estes escribíronse para que creades que Xesús é o Mesías, o Fillo de Deus, e para que, crendo, teñades vida no seu nome.
Palabra do Señor

XESÚS SALVARÁ A IGREXA
os discípulos refúxianse nunha casa. De novo están reunidos, pero non está con eles Xesús. Que poderán facer sen el? "Está a anoitecer" en Xerusalén e tamén no corazón dos discípulos. Dentro da casa, están "coas portas pechadas". É unha comunidade sen misión e sen horizonte. Ninguén pensa xa en saír polos camiños a anunciar o reino de Deus. Coas portas pechadas non é posible achegarse ao sufrimento das xentes.
Con medo non é posible amar o mundo como o amaba Xesús, nin infundir esperanza.

De pronto, Xesús resucitado toma a iniciativa. Vén a rescatar os seus seguidores. A pequena comunidade comeza a transformarse. Do medo pasan á paz que lles infunde Xesús. Da escuridade da noite pasan á alegría de volver velo cheo de vida.

Xesús fálalles poñendo a súa confianza: "Como o Pai me enviou, así tamén vos envío".

Xesús coñece a fraxilidade dos seus discípulos. Moitas veces criticoulles a súa fe pequena e vacilante. Necesitan a forza do seu Espírito para cumprir a súa misión. Por iso fai con eles un xesto especial. Exhala o seu alento sobre eles e dilles: "Recibide o Espírito Santo".

Só Xesús salvará a Igrexa. Só el nos liberará nos dos medos que nos paralizan, endereitará tantos camiños que nos desviaron del.


O que se nos pide é reavivar moito máis en toda a Igrexa a confianza en Xesús resucitado, e concentrar todas as nosas forzas en escoitar ben o que o seu Espírito nos está a dicir hoxe aos seus seguidores e seguidoras.




MARTES 29 DE ABRIL. TRAS AS PEGADAS DO RESUCITADO
No nome do Pai, do Fillo...
Ambientación
Moitas veces vivimos confusos, preocupados, fartos de problemas. Non obstante, presta atención esta mañá ao Evanxeo que nos di que se cremos en Xesús, seremos felices.

Lectura (Xn 16, 6-14)
Naquel tempo Xesús dixo: Eu son o camiño, a verdade e a vida. Soamente por min se pode chegar ao Pai. Se me coñecedes, tamén coñeceredes o meu Pai; e dende agora xa lle coñecedes e estádeslle a ver. " Felipe díxolle entón: "Señor, déixanos ver ao Pai e con iso abóndanos. " Xesús contestoulle: "Felipe, tanto tempo hai que estou convosco e aínda non me coñeces? O que me ve a min ve o Pai: por que me pides que vos deixe ver ao Pai? No cres que eu estou no Pai e o Pai en min? As cousas que eu vos digo non as digo pola miña propia conta. O Pai, que vive en min, é o que fai a súa propia obra.
Crédeme que eu estou no Pai e o Pai en min; se non, crede polo menos polas propias obras. Asegúrovos que o que cre en min fará tamén as obras que eu fago; e fará outras aínda máis grandes, porque eu vou ao Pai. E todo o que pidades no meu nome eu o farei, para que polo Fillo se manifeste a gloria do Pai. Eu farei calquera cousa que me pidades no meu nome". Palabra de Deus

Oración
Dámosche grazas, Pai, por Xesucristo, que é o camiño, a verdade e a vida.
Sen nomealo ou recoñecendo o seu nome, todos os homes o buscan. Tamén o buscamos nós cando escoitamos a súa voz e o seguimos impulsados polo Espírito.
Bendicímoste, Pai, porque o Espírito que todos levamos dentro nos impulsa a recoñecer a túa palabra e a túa obra nas encrucilladas da vida, alí onde os nosos irmáns traballan pola verdade, a xustiza e a liberdade.
Bendicímoste, Pai, porque no fondo de nós mesmos sentimos unha chamada á vida, á bondade e á sinceridade.
E sabemos que ti plantaches esa semente en nós, e en todos os homes. AMÉN.


MÉRCORES 30 DE ABRIL. VIVE A TÚA VIDA! No nome do Pai, do Fillo...

Ambientación
Cando vivimos a vida illados e sós sentímonos mal. Xesús Resucitado invítanos a quitar de nós todo o que nos separa dos demais e a buscar, sobre todo, o que nos une.

Lectura (Feit 2, 42-47)
Os irmáns eran constantes en escoitar o ensino dos apóstolos, na vida común, na fracción do pan e nas oracións. Todo o mundo estaba impresionado polos moitos prodixios e signos que os apóstolos facían en Xerusalén. Os crentes vivían todos unidos e tíñano todo en común; vendían posesións e bens, e repartíano entre todos, segundo a necesidade de cada un. A diario acudían ao templo todos unidos, celebraban a fracción do pan nas casas e comían xuntos, gabando a Deus con alegría e de todo corazón; eran ben vistos de todo o pobo, e día tras día o Señor ía agregando ao grupo os que se ían salvando. Palabra de Deus.

Oración
Señor Resucitado, ti es a nosa forza, a nosa vida.
Señor Resucitado, dános alegría de vivir.
Señor Resucitado, ensínanos a camiñar como irmáns ao teu encontro.
Señor Resucitado, fai de nós unha clase en marcha.
Señor Resucitado, pon claridade nos nosos ollos de crentes.
Señor Resucitado, pon humildade na nosa vida para recoñecerte vivo.
AMÉN.

lunes, 21 de abril de 2014

ALELUIA! XESÚS RESUCITOU!!!

MARTES 22 DE ABRIL. CRISTO RESUCITOU! ALELUIA!!!  No nome do Pai, do Fillo...

Ambientación
O Señor resucitou, Aleluia! Esta é a gran noticia da Pascua. A morte foi vencida e con ela todo o que ao home lle causa tristura e angustía. Cristo Resucitado dános novas forzas para vivir con ánimo renovado e alegre este novo día. Temos un gran motivo para vivir esperanzados. Nós tamén estamos chamados á Resurrección.

Lectura (Lc 24, 1-12)
O primeiro día da semana, ao amencer, as mulleres foron ao sepulcro cos perfumes que prepararan. Elas encontraron removida a pedra do sepulcro e entraron, pero non acharon o corpo do Señor Xesús. Mentres estaban desconcertadas a causa disto, aparecéronselles dous homes con vestiduras cegadoras. Como as mulleres, cheas de temor, non se atrevían a levantar a vista do chan, eles preguntáronlles: " Por que buscades entre os mortos ao que está vivo? Non está aquí, resucitou. Recordade o que el vos dicía cando aínda estaba en Galilea: 'É necesario que o Fillo do home sexa entregado en mans dos pecadores, que sexa crucificado e que resucite ao terceiro día' ". E as mulleres recordaron as súas palabras. Cando regresaron do sepulcro, referiron isto aos Once e a todos os demais. Eran María Magdalena, Xoana e María, a nai de Santiago, e as demais mulleres que as acompañaban. Elas contaron todo aos Apóstolos, pero a eles pareceulles que deliraban e non as creron. Pedro, non obstante, ergueuse e correu cara ao sepulcro, e ao asomarse, non viu máis que as sabas. Entón regresou cheo de admiración polo que sucedera. Palabra de Deus


Oración
O Señor resucitou.
O Señor deu un paso.
O Señor guía os nosos pasos...
É Pascua cando dás un paso cara á bondade.
É Pascua cando dás un paso cara á verdade.
É Pascua cando dás un paso cara á vida e pola vida.
É Pascua cando dás un paso que non te atrevías a dar.
É Pascua cando dás un paso atrás porque ías por camiños prohibidos...
É Pascua cando dás un paso cara aos teus.
É Pascua cando dás un paso de xigante... ou un paso pequeniño,
Porque hai cousas que só se fan "pasiño a pasiño".
É Pascua cando dás un paso e rompes o muro
e a distancia entre amigos.
É Pascua cando algo novo xorde e déixalo xurdir,
algo novo xermola e acóllelo e coidas con mimo.
Señor, Deus da Vida
remove a pedra do noso egoísmo,
a pedra que afoga a nosa esperanza,
a pedra que destrúe o entusiasmo,
a pedra que pecha o corazón ao perdón.
Resucita en nós a alegría,
as ganas de vivir, o desexo de soñar.
Fainos persoas resucitadas
que non se deixan envolver pola morte,
senón que coidade e alentan sempre
o xerme de vida en que cren.


MÉRCORES 23 DE ABRIL. CRISTO VIVE! No nome do Pai, do Fillo...

Ambientación
Que nos causa tristura de verdade na vida? Que buscamos de verdade no máis fondo do noso corazón? A Resurrección de Cristo ábrenos un camiño novo e invítanos a desfacernos de todo aquilo que nos entristece, sufócanos, aprisiónanos, átanos e non nos deixa libre.
Si, esta é a tarefa fundamental da nosa vida: anunciar que Cristo vive, que encontramos ao Señor e o camiño da salvación. Que todo o que fagamos e digamos sexa un Aleluia.

Lectura Xn 20, 11-18
María quedou fóra, xunto ao sepulcro, chorando. E chorando como estaba, agachouse a mirar dentro e viu dous anxos vestidos de branco, sentados onde estivera o corpo de Xesús, un á cabeceira e o outro aos pés. Os anxos preguntáronlle: "Muller, por que choras? " Ela díxolles: "Porque se levaron ao meu Señor e non sei onde o puxeron. "
Apenas dito isto, volveu a cara e viu alí a Xesús, aínda que non sabía que fose el. Xesús preguntoulle: "Muller, por que choras? A quen buscas? " Ela, pensando que era o que coidab o horto, díxolle: "Señor, se ti o levaches, dime onde o puxeches, para que eu vaia buscalo. " Xesús entón díxolle: " María! " Ela volveuse e respondeulle en hebreo: " Rabuni! (que quere dicir "Mestre"). " Xesús díxolle: "Sóltame, porque aínda non fun a reunirme co meu Pai. Pero vai e di aos meus irmáns que vou reunirme co que é o meu Pai e o voso Pai, o meu Deus e o voso Deus. " Entón foi María Magdalena e contou aos discípulos que vira ao Señor, e tamén o que el lle dixera. Palabra de Deus

Oración
Que viches de camiño, María, na mañá? 
Ao meu Señor glorioso, a tumba abandonada,
Os anxos testemuñas, sudarios e mortalla. 
Resucitou de veras, o meu amor e a miña esperanza! 
Vide a Galilea, alí veredes os seus
A gloria da Pascua. Primicia dos mortos, 
Sabemos, pola túa graza, que estás resucitado. 
A morte en ti non manda. Aleluia, aleluia.



XOVES 24 DE ABRIL. COÑECÉRONO AO PARTIR O PAN. No nome do Pai, do Fillo...

Ambientación
Xesús resucitado sae ao noso encontro para iluminar as nosas dúbidas, fortalecer os nosos fracasos e levantarnos dos nosos pesimismos. Tamén hoxe, nós, como os discípulos de Emaús, queremos gozar da súa presenza.

Lectura (Lc 24, 13-35)
Dous dos discípulos dirixíanse a Emaús. Mentres conversaban, Xesús achegóuselles e se puxo a camiñar o seu lado. Xesús preguntou: " De que vides falando polo camiño? "
Dixéronlle: "O de Xesús de Nazaret, un profeta poderoso en feitos e palabras diante de Deus e de todo o pobo. (...) Nós tiñamos a esperanza de que el fose o liberador de Israel, pero xa pasaron tres días. Non obstante, algunhas das mulleres que están con nós asustáronnos, pois foron de madrugada ao sepulcro e non encontraron o corpo; (...) Xesús díxolles entón: " Que faltos de comprensión sodes e canto vos custa crer todo o que dixeron os profetas! Acaso non tiña que sufrir o Mesías estas cousas antes de ser glorificado? " Logo, púxose a explicarlles todas as pasaxes das Escrituras que falaban del. Ao chegar onde se dirixían, Xesús fixo coma se fose a seguir adiante; pero eles obrigárono a quedar, dicindo: "Queda connosco, porque xa é tarde e está a facerse de noite. " Cando estaban sentados á mesa, tomou o pan, e despois de dar grazas a Deus, partiuno e deullo. Nese momento abríronselles os ollos e recoñeceron a Xesús; pero el desapareceu. Dixéronse o un ao outro: " Non é certo que o corazón nos ardía no peito mentres nos viña falando polo camiño e nos explicaba as Escrituras? ". Palabra de Deus

Oración
Como os discípulos de Emaús, nós tamén che pedimos que quedes connosco.
Queda connosco para disipar as nosas dúbidas, para afastar os nosos temores, para mostrarnos o camiño.
Queda connosco para consolarnos nas nosas tristuras, para apoiarnos nas nosas debilidades, para santificarnos polo teu Espírito.
Queda connosco, Señor, segundo a túa promesa, todos os días ata o fin do mundo. Aleluia.



VENRES 25 ABRIL. É O SEÑOR. No nome do Pai, do Fillo...

Ambientación
Cando inesperadamente nos encontramos con alguén querido a quen non esperamos, o noso corazón dá un xiro de alegría. Tamén hoxe podemos vivir a mesma experiencia. Abonda con que esteamos atentos para descubrir a Xesús no medio de todo o que nos pase, no encontro coas persoas que hoxe se crucen no noso camiño

Lectura (Xn 21, 1-19)
Despois disto, Xesús apareceuse outra vez, a beiras do lago de Tiberíades. Sucedeu dste xeito: Estaban xuntos Simón Pedro, Tomás, ao que chamaban o Xemelgo, Natanael, que era de Cana de Galilea, os fillos de Zebedeo e outros dous discípulos. Simón Pedro díxolles: Voume pescar. " Eles contestaron: "Nós tamén imos. " Foron, e subiron a unha barca; pero aquela noite non pescaron nada. Cando comezaba a amencer, Xesús apareceuse na beira, pero os discípulos non sabían que fose el. Xesús preguntoulles: "Muchachos, non pescastes nada? " "Nada" Xesús díxolles: "Botade a rede á dereita da barca e pescaredes. " Así o fixeron, e non podían sacar a rede polos moitos peixes que colleran. Entón aquel discípulo a quen Xesús quería moito díxolle a Pedro: " É o Señor! " Apenas oíu Pedro que era o Señor, vestiuse, e lanzouse á auga. Os outros discípulos chegaron á praia coa barca, arrastrando a rede chea de peixes. Ao baixar a terra encontraron un lume, cun peixe enriba, e pan. Xesús díxolles: "Traede algúns peixes. " Simón Pedro subiu á barca e arrastrou ata a praia a rede chea de grandes peixes, cento cincuenta e tres (...) Cando xa comeran, Xesús preguntou a Simón Pedro: "Simón, fillo de Xoán, ámasme máis que estes? " Pedro contestoulle: "Si, Señor, ti sabes que te quero. " Xesús díxolle: "Apacienta os meus cordeiros. " Volveu preguntarlle: "Simón, fillo de Xoán, ámasme? " Pedro contestoulle: "Si, Señor, ti sabes que te quero. " Xesús díxolle: "Apacienta as miñas ovellas. " Por terceira vez preguntoulle: "Simón, fillo de Xoán, quéresme? " Pedro, entristecido porque Xesús lle preguntaba por terceira vez se lle quería, contestoulle: Señor, ti sábelo todo: ti sabes que te quero. " Xesús díxolle: "Apacienta as miñas ovellas. Asegúroche que cando eras máis novo te vestías para ir onde querías; pero cando sexas vello, estenderás os brazos e outro vestirate e levarate a onde non queiras ir. Ao dicir isto, Xesús estaba a dar a entender de que xeito Pedro había de morrer, e como ía glorificar a Deus coa súa morte. Despois díxolle: "Sígueme! ". Palabra de Deus

 Oración
Señor Xesús, que chamas a quen queres, chama a moitos de nós a traballar contigo.
Ti que iluminaches coa túa Palabra aos que chamaches, ilumínanos co don da fe en ti.
Ti que os sostiveches nas dificultades, axúdanos a vencer as nosas dificultades de mozos de hoxe. 
E se chamas a algún de nós para consagrarnos a ti, 
que o teu amor caldee esta vocación dende o seu nacemento e a fagaa crecer e perseverar ata a fin. Amén

viernes, 4 de abril de 2014

QUINTA SEMANA DE CORESMA. Intenta facer felices aos teus, con detalle e tenrura!

LUNS 7 DE ABRIL
No nome do Pai, do Fillo e do Espírito Santo. Amén

Lectura do Santo Evanxeo segundo San Xoán 11,1-45
Narrador: Naquel tempo, certo Lázaro, de Betania, a aldea de María e de Marta, a súa irmá, caera enfermo. (María era a que unxiu ao Señor con perfume e lle enxugou os pés coa súa cabeleira: o enfermo era o seu irmán Lázaro). As irmás mandáronlle recado a Xesús, dicindo:
Lector 1: Señor, o teu amigo está enfermo.
Narrador: Xesús, ao oílo, dixo:
Xesús: Esta enfermidade non rematará na morte, senón que servirá para a gloria de Deus, para que o Fillo de Deus sexa
glorificado por ela.
Narrador: Xesús amaba a Marta, á súa irmá e a Lázaro. Cando se decatou de que estaba enfermo, quedou aínda dous días onde estaba. Só entón di aos seus discípulos:
Xesús: Imos outra vez a Xudea.
Discípulo: Mestre, hai pouco intentaban apedrarte os xudeus, e vas volver alí?
Xesús: Non ten o día doce horas? Se un camiña de día, non tropeza, porque ve a luz deste mundo; pero se camiña de noite, tropeza, porque lle falta a luz. Lázaro, o noso amigo, está durmido: vou espertalo.
Discípulo: Señor, se dorme, salvarase.
Narrador: Xesús referíase á súa morte; en cambio, eles creron que falaba do sono natural. Entón Xesús replicoulles claramente:
Xesús: Lázaro morreu, e alégrome por vós de que non estivésemos alí, para que creades. E agora imos á súa casa.
Narrador: Cando Xesús chegou, Lázaro levaba xa catro días enterrado. Betania distaba pouco de Xerusalén: uns tres quilómetros; e moitos xudeus foran a ver a Marta e a María, para darlles o pésame polo seu irmán. Cando Marta se enterou de que chegaba Xesús, saíu ao seu encontro, mentres María quedaba na casa. E dixo Marta a Xesús:
Marta: Señor, se tiveses estado aquí, non tería morto o meu irmán. Pero aínda agora sei que todo o que pidas a Deus, Deus cho concederá.
Xesús: O teu irmán resucitará.
Marta: Sei que resucitará na resurrección do último día.
Xesús: Eu son a resurrección e a vida; o que cre en min, aínda que morrese, vivirá; e o que está vivo e cre en min, non morrerá para sempre. Cres isto?
Marta: Si, Señor: eu creo que ti es o Mesías, o Fillo de Deus, o que tiña que vir ao mundo.
Narrador: E dito isto, foi chamar á súa irmá María, dicíndolle en voz baixa:
Marta:O Mestre está aí, chámate.
Narrador: Apenas o oíu, ergueuse e saíu a onde estaba el: porque Xesús non entrara aínda na aldea, senón que estaba aínda onde Marta o encontrara. Os xudeus que estaban con ela na casa consolándoa, ao ver que María se levantaba e saía á présa, seguírona, pensando que ía ao sepulcro a chorar alí. Cando chegou María a onde estaba Xesús, ao velo botouse aos seus pés dicíndolle:
María: Señor, se tiveses estado aquí, non tería morto o meu irmán.
Narrador: Xesús, véndoa chorar a ela e vendo chorar os xudeus que a acompañaban, saloucou e moi conmovido, preguntou:
Xesús: Onde o enterrastes?
Xudeus: Señor, ven a velo.
Narrador: Xesús botouse a chorar. Os xudeus comentaban:
Xudeus: ¡Como o quería!
Narrador: Pero algúns dixeron
Xudeus: E un que lle abriu os ollos a un cego, non podía ter impedido que morrese este?
Narrador: Xesús, saloucando de novo, chegou á tumba. (Era unha cavidade cuberta cunha lousa). Dixo:
Xesús: Quitade a lousa.
Marta: Señor, xa ule mal, porque leva catro días.
Xesús: Non che dixen que, se cres, verás a gloria de Deus?
Narrador: Entón quitaron a lousa. Xesús, levantando os ollos ao alto, dixo:
Xesús: Pai, douche grazas porque me escoitaches; eu sei que ti me escoitas sempre; pero dígoo pola xente que me rodea para que crean que ti me enviaches. Lázaro!, ven fóra!
Narrador: O morto saíu, os pés e as mans atados con vendas, e a cara envolvida nun sudario.
Xesús: Desatádeo e deixádeo andar.
Narrador: E moitos xudeus que viñeran á casa de María, ao ver o que fixera Xesús, creron nel. Palabra de Deus

REFLEXIÓN: Xesús quere os seus amigos, preocúpase por eles e sofre cando lles pasa algo. Xesús reza o Pai por eles, dá grazas por eles e pídelle axuda cando sente que o necesitan. Por iso os seus amigos confían en El, porque saben que está aí sempre que o necesiten.
Xesús é sempre a alternativa, a última esperanza que nos queda despois de todos os fracasos e decepcións... Para Marta e María foi a súa única esperanza. A súa vida cambiou cando Xesús chegou á súa casa, escoitounas e atendeunas, como amigo.


MARTES 8 DE ABRIL. No nome do Pai, do Fillo e do Espírito Santo. Amén
Vivir apaixonado é elixir a vida, vivila dando sentido a canto se fai... Que pouco nos custa descubrir, diferenciar esas persoas que viven apaixonadas, que lles gusta a vida e van prendendo vida... Teñen un non sei que, especial, que as fai distintas, no seu ser, no seu estar, no seu relacionarse... Saben elixir. As cousas pódennos suceder, pódennos vir dadas pero hai algo que nós podemos facer, que é elixir a resposta.
A VIDA é un regalo que Deus nos concedeu. Xesús viviu apaixonado pola humanidade, e elixiu dar a súa vida aínda a custa da súa propia vida. El dilles aos seus discípulos “Vin para que teñades vida, e vida en abundancia" (cf. Xn 10,10).
Como estou a dar a miña vida?
Como a estou "a gastar"? Paga a pena?
Dou vida aos demais animándoos, axudándoos, sendo amable, agradecido, respectuoso?
¡ ¡ ATRÉVETE A VIVIR CON PAIXÓN!!!

Aproveita ao máximo cada hora, cada día e cada época da vida.
Así poderás mirar ao futuro con confianza e ao pasado sen tristura.
Sé ti mesmo, pero sé o mellor de ti mesmo.
Ten valor para ser diferente e seguir a túa propia estrela e non teñas medo de ser feliz, goza do belo, ama con toda a alma e o corazón.
Non reproches o que o mundo che debe e fíxate no que lle debes a el.
Cando te enfrontes a unha decisión, tómaa tan sabiamente como che sexa posible. Logo esquécea.
O momento da certeza absoluta nunca chega.
Sobre todo recorda....
Que Deus axuda os que se axudan a si mesmos.
Actúa coma se todo dependese de ti.
Reza coma se todo dependese de Deus, vive en plenitude.
Aproveita o día coma se fose o último.
Dilles aos teus seres queridos ou amigos o que sentes por eles porque despois será demasiado tarde.......



MÉRCORES 9 DE ABRIL. No nome do Pai, do Fillo e do Espírito Santo. Amén
Pasamos a ITV aos nosos vehículos para reducir a incidencia de accidentes por fallos mecánicos e para controlar o nivel de emisións contaminantes, co obxectivo de preservar o Medio.., Hoxe invítote a pasar «outra ITV», esta vez do corazón.
Non te preocupe se non o fas: ninguén te vai penalizar. Non obstante, se da ITV depende o perfecto estado do teu vehículo, da Inspección Técnica do Corazón (IEC) depende, e moito, o grao de felicidade que alcances na túa vida...

PUNTOS QUE REVISAR PARA PASAR A «IEC» (Inspección Técnica do Corazón)

- Luces
. De posición: Aínda que penses que non iluminan o suficiente, son fundamentais, non tanto para ti, senón para os teus compañeiros de ruta.... Saberán que ti estás aí, que poden contar contigo.
. Curtas: En ocasións pensamos que os males do mundo residen a miles de quilómetros de nós. Fíxate ben: a dous, tres ou a catro metros encontrarás persoas ás que poderás dar un pouco de luz nas súas noites escuras. .
. Longas: Para poder dar claridade a tantos irmáns que veñen de lonxe, cegados polos fulgores dunha sociedade que non conta con eles.

- Pneumáticos: Non sempre o teu corazón circulará por autoestradas ou grandes e seguras avenidas. Ás veces serán camiños pedregosos; en ocasións, sendeiros sen sinalizar...
Non obstante, non te preocupes; cóntoche un segredo: «O peor paso é sempre o mesmo: o primeiro.»
E é que as picadas adoitan vir polo exceso de comodidade, de non se complicar a vida. Ti gasta e desgástate polos outros.
- Freos: de man deberá bloquear o teu corazón non deixando ningunha abertura para o odio, a violencia ou a vinganza.
de pé deberá deter o teu corazón cando alguén necesite dos teus servizos. Deste xeito non pasarás de longo e converteraste en compañeiro de camiño de tantas persoas que fan, diariamente, autostop nas cunetas do noso mundo.
- Dirección: O volante do teu corazón é unha parte fundamental.
Cantas veces rodeamos o irmán para non nos complicar a viaxe. O teu corazón deberá seguir as pegadas do Mestre, pois é a única dirección que non ten perda.
Fai uso do único GPS fiable ao cen por cen: o GPS da Palabra de Deus.

Outras comprobacións importantes
Polo tubo de escape deberás botar os malos fumes que contaminan a túa vida: insultos, desprezos, caras longas... En canto aos cintos de seguridade, se ben é certo que son obrigatorios no teu vehículo, no teu corazón deberás prescindir deles para saír inmediatamente en axuda dos teus irmáns.
A bucina: con son alto, claro e melodioso. Deixa que o Señor poña as súas palabras nos teus labios, pois o teu corazón é
unha partitura de Deus en clave de amor... E iso soa divino!

Ben, amigo, agora depende de ti poñer en bo estado o teu corazón. Se cada día dedicas uns minutos a revisalo, deixándote asesorar por Deus, verás como as túas viaxes gana en seguridade, fiabilidade e felicidade... Fai a proba!


XOVES 10 DE ABRIL. No nome do Pai, do Fillo e do Espírito Santo. Amén

XERMOLAR...
Así di o Señor:
Non recordedes o de antano, non pensedes no antigo; mirade que realizo algo novo; xa está a xermolar, non o notades? Abrirei un camiño polo deserto, ríos no ermo, para apagar a sede do pobo que eu formei, para que proclamase a miña loanza.

Que ben se está aquí!
Seguro que máis dunha vez na nosa vida dixemos esta frase. Quizais considerando unha posta de sol, empapados da serenidade do ambiente e da inmensidade do horizonte. Quizais oíndo unha melodía, ou conversando coas persoas coas que especialmente sintonizamos. E queriamos que ese momento se prolongase indefinidamente porque unha onda de benestar nos invade...
En medio deste mundo competitivo e esixente, nunha sociedade onde prevalece a desconfianza, a cambadela e o "pelotazo", aquí e agora, é bo buscar a sinxeleza e a dozura das cousas belas. O milagre do encontro

Arrimarse a Aquel que nos enche coa súa luz e que nos valora polo que somos, e non estar apegados a persoas que en realidade non nos valoran como realmente somos. Ánimo! Inténtao! Na túa vida algo estará... XERMOLANDO.

A árbore morta
Recordo que un inverno o meu pai necesitaba leña, así que buscou unha árbore morta e cortouna. Pero logo, na primavera, viu desolado que ao madeiro murcho desa árbore lle xermolaron brotes.
O meu pai dixo: "Estaba eu seguro de que esa árbore estaba morta. Perdera todas as follas no inverno. Pero vese que ía tanto frío que as ramas se quebraban e caían coma se non lle quedase ao vello madeiro nin un chisco de vida. Pero agora advirto que aínda alentaba a vida naquel madeiro". E volvéndose cara a min, aconselloume:
"Nunca esquezas esta lección. Xamais cortes unha árbore en inverno. Xamais tomes unha decisión negativa en tempo adverso. Nunca tomes decisións importantes cando esteas no teu peor estado de ánimo. Espera. Se paciente. A tormenta pasará. Recorda que a primavera volverá".
Un momento de silencio para esa situación, persoa... que necesita axuda, luz, forza... Ou ao mellor teño que pedir algo para min: pensar antes de decidir, constancia para sacar adiante -de verdade- os meus estudos...
Nosopai...


VENRES 11 DE ABRIL. No nome do Pai, do Fillo e do Espírito Santo. Amén
Din que estou "ameazado de morte"... Talvez. Estou tranquilo. Porque se me matan, non me quitarán a vida, levareina comigo, colgando sobre o ombro, como unha mochila de pastor...
A quen se mata pódeselle quitar todo previamente: os dedos da man, a lingua, a cabeza... Pódeselle queimar o corpo con cigarros, pódeselle cortar, partir, esnaquizar, facer condimento... Todo se lle pode facer, e os que me lean conmoveranse profundamente, e con razón.
Eu non me conmovo gran cousa, porque, dende neno, alguén soprou aos meus oídos unha verdade inconmovible que é, ao mesmo tempo, un convite á eternidade: "Non" temades "os que poden matar o corpo, pero non poden quitar a vida".
A vida -a verdadeira vida- fortaleceuse en min cando, a través de Pierre Teilhard de Chardín, aprendín a ler o Evanxeo: o proceso da Resurrección empeza pola primeira engurra que nos sae na cara; coa primeira mancha de vellez que aparece nas nosas mans; coa primeira cana que sorprendemos na nosa cabeza un día calquera, peiteándonos; co primeiro suspiro de nostalxia por un mundo que se deslíe e se afasta, de pronto, fronte aos nosos ollos...
Así empeza a resurrección. Así empeza iso tan incerto que algúns chaman "a outra vida", pero que en realidade non é a "outra vida", senón a vida "outra"...
Din que estou ameazado a morte... De morte corporal á que amou San Francisco de Asís.

Carta dun xornalista guatemalteco ("ameazado de morte" pola guerrilla).
Quen non está "ameazado de morte? Estámolo todos dende que nacemos. Porque nacer é un pouco sepultarse tamén...
Ameazado de morte. E que? Se así for, perdóoos anticipadamente. Que a miña cruz sexa unha perfecta xeometría de amor, dende a que poidas seguir amando, falando, escribindo e facendo sorrir, de cando en vez, a todos os meus irmáns os homes.
Que estou ameazado de morte... Hai na advertencia un erro conceptual. Nin eu nin ninguén estamos ameazados de morte. Estamos ameazados de vida, ameazados de esperanza, ameazados de amor...
Estamos equivocados. Os cristiáns non estamos ameazados de morte. Estamos "ameazados" de resurrección. Porque ademais do Camiño e da Verdade, El é a Vida, aínda que estea crucificada no cumio do recolledor de lixo do Mundo...

Archivo del blog