ORACIONES FEBRERO

ORACIONES FEBRERO CEV

ORACIÓNS SEMANA 11-15 FEBREIRO

LUNS 11 FEBREIRO. No nome do Pai, do Fillo e do Espírito Santo.

EVANXEO Lc 5, 1-11

Deixándoo todo, seguírono

PROCLAMACIÓN DO SANTO EVANXEO SEGUNDO LUCAS

Estando Xesús á beira do lago Xenesaret, mentres a xente se amoreaba ó seu arredor, escoitando a Palabra de Deus, viu dúas lanchiñas que estaban na beira do lago. Os pescadores que desembarcaran delas lavaban o aparello. Subiu a unha barca, que era de Simón, rogoulle que se apartase un pouco da terra, e desde a barca, sentado, ensinaba á xente. Cando acabou de falar, díxolle a Pedro:

-Voga lago adentro, e larga o aparello para pescar.

Respondeu Simón:

-Mestre, pasamos a noite faenando e non demos collido un rabo de peixe, pero, xa que ti o

dis, largarei o aparello.

Así o fixeron, e colleron tal cantidade de peixe que o aparello rebentaba. Fixéronlles entón acenos aos compañeiros da outra lancha para que lles fosen botar unha man. Foron e encheron as dúas lanchas tanto que, a pouco máis, van a pique. Vendo isto, Simón Pedro botóuselle aos pés a Xesús, dicindo:

-Señor, arreda de min, que eu son un pecador.

Porque tanto el coma os seus compañeiros quedaron parvos con tanto peixe como colleran naquel lance. 

O mesmo lles pasaba a Santiago e mais a Xoán, fillos de Zebedeo, que eran compañeiros de Simón. E díxolle Xesús a Simón:

-Tranquilo, desde agora vas ser pescador de homes.

Varando as barcas en terra e deixándoo todo, seguírono.

REFLEXIÓN

A escena da pesca é insólita. Cando de noite, no tempo máis favorable para pescar, Pedro e os seus compañeiros traballan pola súa conta, non obteñen resultado algún. Cando, xa de día, botan as redes confiando só na palabra de Jesús que orienta o seu traballo, prodúcese unha pesca abundante, en contra de todas as súas expectativas.

No transfondo dos datos que fan cada vez máis patente a crise do cristianismo entre nós, hai un feito innegable: a Igrexa está a perder de maneira imparable o poder de atracción e a credibilidade que tiña hai só uns anos. Non habemos de enganarnos.

Os cristiáns vimos experimentando que a nosa capacidade para transmitir a fe ás novas xeracións é cada vez menor. Non faltaron esforzos e iniciativas. Pero, ao parecer, non se trata só nin  primordialmente de inventar novas estratexias.

Chegou o momento de lembrar que no Evanxeo de Xesús hai unha forza de atracción que non hai en nós. Esta é a pregunta máis decisiva: Seguimos «facendo cousas» desde unha Igrexa que vai perdendo atractivo e credibilidade, ou poñemos todas as nosas enerxías en recuperar o Evanxeo como a única forza capaz de procrear fe nos homes e mulleres de hoxe?

Non habemos de poñer o Evanxeo no primeiro plano de todo? O máis importante nestes momentos críticos non son as doutrinas elaboradas ao longo dos séculos, senón a vida e a persoa de Xesús. O decisivo non é que a xente veña a tomar parte nas nosas cousas senón que poidan entrar en contacto con el. A fe cristiá só se esperta cando as persoas se atopan con testemuñas que irradian o lume de Xesús

MARTES 12 FEBREIRO. No nome do Pai, do Fillo e do Espírito Santo.

Amar é mirar cara a dentro e descubrirnos como persoas únicas e irrepetibles

A maioría dos trastornos psicolóxicos comparten unha base común: a falta de amor a si mesmo. Ou o que é o mesmo, a baixa autoestima.

Que significa quererse a un mesmo, ter unha boa autoestima?

En termos xerais, quererse a si mesmo é aceptarse como un é, coas calidades e os fallos, os logros e os fracasos. A túa valía non está en función dos demais, non te comparas, non dis: son máis que" ou "son menos que".

Quererse está por enriba das circunstancias persoais, do momento concreto que estás a vivir. Porque por riba de todo, es TI, ese ser marabilloso que está sempre a aprender, mellorando, que é capaz de amar e ser amado, con calidades propias, irrepetible, cuxo lugar no mundo non o pode ocupar outro, porque é o teu lugar.

Así, nos diferentes roles que ocupas: nai, pai, traballador/a, fillo/a, amigo/a, alumno/a... cos teus acertos e os teus fallos,  deixas unha pegada única nos demais, es importante.

E o neno respondeu: "Fala, Señor, que o teu servo escoita". O señor díxolle: "Mira, vou facer algo grande en Israel (1 Sam 3,10-11).

ORACIÓN (xuntos)

Dende a ribeira dos meus anos novos

miro a vida buscando nela o meu sitio.

Pregúntanme que vou ser mañá

e non teño máis resposta que un "pensareino”.

Como nunha encrucillada de camiños, perplexo, intento dar co meu....

Sei que teño que decidirme,

tomar o camiño que ti me preparaches...

Señor, que poida comprender con acerto

cal é o camiño que me pides

e que sexa capaz de percorrelo con valentía.

Ti estás en todas as pistas da vida

e dende todas elas se pode chegar a ti.

O que importa é camiñar.

"Aquí estou, Señor, fala que o teu servo escoita".

MÉRCORES 13 FEBREIRO. No nome do Pai, do Fillo e do Espírito Santo.

Amar é descubrir os demais como persoas únicas e irrepetibles

Non deixes de soñar que alguén te quere. Non queiras espertar deste sono, non podes, porque é real, alguén te está a querer neste mesmo instante.

Alguén te quere tanto, ata o punto de que lle podes ofrecer a túa vida que a coidará, que tocará o teu corazón dende o outro lado do mundo. Seguro que hai alguén que te quere tanto que daría a vida agora mesmo por ti.

Seguro que tes amigos que te queren tanto que cada día comparten o seu tempo contigo, acompáñante en soidade, necesítante, necesítalos.

Seguro que tes alguén ao teu lado agora mesmo que te quere e a alguén, que aínda que non estea tamén te quererá sempre.

Descubre a todas as persoas que te queren e quéreas ti tamén; porque se tes amor, telo todo. O amor nunca di basta, o amor é o ingrediente máis importante na receita da vida e non hai que agradecelo senón correspondelo. Pensa que todas as persoas que te queren teñen algo en común: son indispensables.

Non deixes de soñar que tes moitas máis persoas das que imaxinas, que te queren, non espertes deste soño, non podes porque te queren!!!

Non teñades parte con eses. Antes erades tebras, e agora sodes luz. Vivide como fillos da luz, pois toda bondade, xustiza e verdade son froito da luz.. Vivide sempre como fillos da luz.... (Ef 5,7-9).

ORACIÓN

Acheguémonos ao Deus da bondade, da luz e da sinceridade, dicindo:

TODOS: Ti, Señor, es a luz da nosa vida.

Bendito sexas, Señor, porque conservaches as nosas vidas ata o día de hoxe...

TODOS: Ti, Señor, es a luz da nosa vida.

Que o noso traballo sexa de proveito para todos, de maneira que unidos fagamos un mundo máis xusto e humano...

TODOS: Ti, Señor, es a luz da nosa vida.

Concede a alegría e a paz a cantos fagan, hoxe, o mesmo camiño ca nós...

TODOS: Ti, Señor, es a luz da nosa vida.

Señor dirixe e dá sentido aos nosos esforzos para que coa túa axuda alcancemos a felicidade xuntamente cos que camiñan ao noso lado.

Axúdanos, Señor, a mellorar este mundo co noso traballo.

XOVES 14 FEBREIRO. No nome do Pai, do Fillo e do Espírito Santo.

Amar é contribuír á construción dun mundo mellor

Estamos na véspera de S. Valentín, o "Día dos namorados". Dicímolo, alégranos, felicitámonos, regalamos..., talvez, sen pensar que a expresión "namorados" ten que ver coa palabra amor, da que procede. E esta ten unha historia fascinante.

Dende que o home adquiriu conciencia do que é e cal podería ser a finalidade da súa presenza sobre este mundo, topouse co vocábulo. Non creo que houbese civilización, ao longo da historia do xénero humano sobre a terra, que non se topase con este.

Quizais os que máis afinaron sobre o tema, ao igual que sobre outros moitos, foron os gregos.

A civilización clásica, se deixamos á parte o amor dentro da familia, ao que tamén lle outorgan o seu termo, deixounos o seguinte campo: non é o mesmo o amor-eros, que non pasa de ser un amor sensual, de corpo e, polo tanto, instintivo centrado nun mesmo.

Subindo un chanzo, está o amor dos amigos, a filia dos gregos; a amizade que ten que ver máis coa mente.

E, por fin, o amor-ágape, amor puro, de entrega, de darse por completo sen esperar recompensa; o amor da alma no que o corpo ten pouco que ver...

Este último é a sublimación do amor; ou sexa, a disposición a dar todo polo amado... Este amor-ágape é o que Xesucristo aspiraba que os seus discípulos se tivesen e o tivesen, sen eliminar a filia.

O amor, o que Xesucristo veu a ensinarnos, é o verdadeiro motor do mundo... Ese entregarse aos demais, coa alma, sen esperar unha resposta semellante.

Así lemos no capítulo 13 da súa Primeira Carta aos Corintios; nel só nomea o amor-ágape (caridade).

"Aínda que falase as linguas dos homes e dos anxos se non teño amor (caridade), son un bronce que soa... Aínda que tivese o don de profecía e coñecese todos os misterios e toda a ciencia..., aínda que tivese fe como para trasladar montañas, se non teño amor, nada son...; aínda que repartise todos os meus bens e entregase o meu corpo ás chamas, se non teño amor, nada me aproveita. O amor é paciente, servizal...; non é envexoso...; non busca o seu interese; non se irrita...; non se alegra da inxustiza, alégrase coa verdade. Todo o escusa. Todo o cre. Todo o espera. Todo o soporta. O amor non remata nunca... " (1Cor. 13, 1-8)...

Quen de nós non querería que o seu amor fose así... e que puidésemos entrar no grupo dos que aman deste xeito? Non habería nada que non puidésemos realizar...; ata a construción dun mundo mellor dende os seus fundamentos...?

O amor-ágape non ten rival, sen dúbida.

ORACIÓN

Estou aquí amarrado á miña mesa de traballo.

Dende ela voume abrindo ao mundo e aos segredos da ciencia.

Hai días, Señor, en que o pupitre se fai duro

e crávaseme como unha argola...

Pero comprendo que é aquí onde me estou a facer persoa.

E detrás do cansazo sei que chegará o meu triunfo.

Un día volverei a mirada atrás

e verei no marcador da miña vida

reflectido o tesón que puxen, día a día,

sobre o taboleiro do meu pupitre.

Grazas, Señor, por proporcionarme un pupitre

que moitos anhelan e non teñen.

VENRES 15 FEBREIRO. No nome do Pai, do Fillo e do Espírito Santo.

Amar é gozar da boa nova

Se alguén che preguntase como imaxinas a túa rapaza ou rapaz ideal, cal sería para ti unha historia de amor perfecta ou como serían as vacacións ou a viaxe perfectas...? Que responderías?

Talvez os contos de fadas, de príncipes e princesas nos fagan pensar en " ir-realidades" fantásticas: Rapaces louros de ollos azuis, abdominais ben marcados... Rapazas de pelo longo, ollos verdes, 90-60-90. Relacións nas que sempre hai bicos, nas que os amantes se queren sempre moito e non poden vivir un sen a outra. Paraísos afastados con praias de area branca e augas cristalinas. É esta unha realidade perfecta?

O perfecto encóntrase nunha posta de sol que deixa un ronsel rosado no horizonte, nunhas torradas recén feitas para almorzar acompañada, nun sorriso cando as nosas miradas se cruzan á entrada do cole, nun whatsApp que non espero e me arranca un sorriso cando levo un día de cans, no abrazo do meu fillo, no aprobado a base de esforzo, na mesa posta cando chego de estudar ou de traballar, nos teus cabreos por cousas que co tempo un descobre que non teñen importancia, nunha peli no sofá un domingo pola tarde mentres fóra chove, nos regalos polo meu aniversario, na chamada por teléfono da miña nai, dun bo amigo, en...

O noso día a día está cheo de pequenos e grandes detalles que fan de cada xornada un momento único da nosa existencia. Vivámolos como un regalo que Deus nos fai por medio da natureza, das persoas, da tecnoloxía. Isto que nos sucede ten un algo de eternidade que fai da nosa vida unha boa noticia que compartir cos demais.

Pásache a ti o mesmo?

Enviounos de dous en dous, dándolles autoridade sobre os espíritos... Curade enfermos, resucitade mortos, limpade leprosos, botade demos. Ide e proclamade que chegou o reino dos ceos (Mt 10,1-8).

ORACIÓN (a dous coros)

Señor, fai da miña vida unha boa noticia!

Fai que sexa pés e mans, ollos e oídos para os necesitados;

lingua e voz para as vítimas da inxustiza.

Fai que leve alimento aos que teñen fame, medicina aos enfermos,

abrigo aos que tremen de frío.

Señor, fai da miña vida unha boa noticia!

Fai que sexa testemuña da compaixón

para aqueles que camiñan en soidade.

Fai que leve a paz aos que camiñan na discordia,

a serenidade aos que viven na angustia,

o consolo aos que sofren, a felicidade aos aflixidos,

e a sorte aos privados dela.

Señor, fai da miña unha boa noticia!

Fai que avance polo océano da vida

con corazón de volcán e con mans de nai,

e coa ansia gozosa da túa esperanza.

Que a todos leve a paz e a alegría da felicidade.

Convérteme, Señor, nun instrumento do teu amor! Amén

ORACIÓNS 4-8 FEBREIRO 2019 (4º Tiempo Ordinario, Ciclo C)

LUNS 4 FEBREIRO 2019. NO NOME DO PAI, DO FILLO E DO ESPÍRITO SANTO

Evanxeo. LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO LUCAS

            Naquel tempo, empezoulles a dicir Xesús na sinagoga:

            ‑ Hoxe cúmprese diante vosa esta pasaxe da Escritura.

            E todos se lle puxeron á contra, estrañados polas palabras de graza que saían da boca del. E dicían:

            ‑ Pero non é este o fillo de Xosé?

            El díxolles:

            ‑ Asegúrovos que ningún profeta é ben recibido na súa terra. Tede por seguro que no tempo de Elías había moitas viúvas en Israel, cando o ceo estivo pechado durante tres anos e seis meses e unha gran fame anegou todo o país; e a ningunha delas mandaron a Elías, senón a unha muller viúva de Sarepta, en Sidón.

            E moitos gafos había en Israel no tempo de Eliseo, o profeta, e a ningún deles curou, fóra de Naamán, o sirio.

            Oíndo estas cousas, todos os que estaban na sinagoga puxéronse feitos unhas feras; así que, erguéronse, botárono fóra da vila, levárono ata o alto do monte no que está edificada, coa intención de o precipitaren embaixo. Pero el botou a andar polo medio deles e marchou.

  Palabra do Señor                              R/. Loámoste, Cristo

REFLEXIÓN:

Mira que insistimos unha e outra vez na importancia da fe e máis da esperanza! E facemos ben; pero esquecemos que estas dúas non valerían ren se non as poñemos en relación coa caridade. A mensaxe de Xesús está dirixida ás persoas, ao seu corazón, a canto nos fai sentir e percibir. Xesús fala e fai, invitándonos tamén a nós a falar e facer poñendo o amor no centro da nosa vida. Por que nós nos empeñamos en levar conta das veces, do como, e do con quen, no canto de esforzarnos por ser mellores persoas, máis humanas e felices, para que o amor sexa o cerne desde o que confesemos a fe e vivamos a esperanza?

MARTES 5 FEBREIRO. NO NOME DO PAI, DO FILLO E DO ESPÍRITO SANTO

TEMPO DE MÁIS ESFORZOS

Seguro que escoitaches centos de veces esta lectura. A miúdo adoitámola ler nas celebracións de inicio de curso. Edificar, poñer bos alicerces son bos propósitos para os primeiros meses do trimestre.

Hoxe, día 5 de febreiro de 2019, no ecuador deste curso, convídoche a que volvas escoitala. Bota a vista atrás, lembra que tipo de casa proxectaches construír, e pensa no resultado que ves hoxe.

Evanxeo: Mt 7,24-25

Así pois, todo o que oia estas palabras miñas e as poñas en práctica, será como o home prudente que edificou a súa casa sobre roca: caeu a choiva, viñeron os torrentes, sopraron os ventos, e embestiron contra aquela casa; pero ela non caeu, porque estaba cimentada sobre roca.

Reflexión:

O esforzo é unha palabra que non está moi de moda. As présas do día a día, a inmediatez que nos rodea e a urxencia de optimizar o noso tempo fan que con tan só un dobre click consigamos practicamente todo. E a verdade é que este sinxelo xesto de colocar a nosa man no rato e mover o noso dedo índice dúas veces, axúdanos en moitas circunstancias, pero non pode suplir absolutamente todo. A nosa vida non é como reservar unhas vacacións, nin sacar unhas entradas, nin facer a compra en liña.

Atopámonos xa no mes de febreiro, na metade do curso. Parácheste a pensar como conxugas este verbo na túa vida? Con que fin? En presente (Eu esfórzome todos os días), en pretérito imperfecto (eu esforzábame cando era máis pequeno), en futuro (esforzareime na 3ª avaliación), en condicional (esforzaríame no caso de…)…

Hoxe pode ser un bo momento para facer balance do teu esforzo, do teu afán de superación e das túas ganas de progresar. Hai aspectos que se poderían mellorar? Estás a tempo. Sentes que non podes só? Pide axuda.

Estás a facer todo o que podes? Ánimo. Segue así.

O éxito pertence ás persoas que perseveran, que se esforzan e que dan o mellor deles mesmas. Iso é construír a nosa casa sobre roca.

Oración final (xuntos):

Dáme forzas

para soportar as adversidades

para non fraquear na loita

para non crer "chegar"

e sabelo todo.

Dáme forzas

para aprender sempre do outro

para abrir os oídos e o corazón

para cambiar,

e perdurar no cambio.

Dáme forzas

para vivir con sentido

para vivir como penso

para pensar como vivo.

Dáme forzas

para crer na verdade

para buscar a verdade

para loitar pola verdade.

Dáme forzas

para cambiar o meu camiño

(se cambiar faime falta),

para non cambiar de camiño

(se non cambiar fai falta),

para abrir camiños novos

(se abrilos é o que falta).

Dáme forzas

para dar sempre máis,

para entregar

sempre o máximo,

para pensar sempre o mellor.

Dáme forzas

para non comparar

nin compararme,

para comprender

antes de ser comprendido,

para escoitar

antes de ser escoitado.

Dáme forzas

para non baixar os brazos,

para contaxiar entusiasmo,

para acompañar sen descanso.

Dáme forzas

para animar aos meus compañeiros,

para acender a esperanza,

para tender a man ao outro.

Dáme forzas

para vivir como vale a pena vivir,

dando a vida

que é tempo, traballo,

esforzo e compañía.

Dáme forzas para seguir os teus pasos, Señor,

polos camiños do Evanxeo

e construír xunto aos meus irmáns

un Mundo Novo.

MÉRCORES 6 FEBREIRO. NO NOME DO PAI, DO FILLO E DO ESPÍRITO SANTO

Esta semana celebramos a campaña da fame promovida por Manos Unidas. Esta ONG pretende sensibilizar á comunidade cristiá e convidar a compartir vida, experiencia e bens; así, xuntos, faremos realidade o soño de Deus: que todos teñamos unha vida digna. E isto faise posible desde o seguimento de Xesús, tomando conciencia da responsabilidade que temos na perpetuación das estruturas de pecado; convidando ao compromiso polo cambio, para construír un mundo mellor.

As ensinanzas da Igrexa oriéntannos cara á acción e o compromiso. Así na Gaudium et Spes lemos: “Deus destinou a terra e canto ela contén para uso de todos os homes e pobos” (GS 69) . O “dereito ao desenvolvemento” debe estar no centro da loita contra a fame e a pobreza.

Evanxeo Mt 14, 13-21

Cando o soubo Xesús retirouse de alí nunha barca a un lugar deserto e arredado. En canto a xente o soubo, foino seguindo por terra desde as vilas. Así, cando desembarcaron, atopouse cun gran xentío. El, conmovido, curou a todos os enfermos. Chegada a tarde, os discípulos foron onda el e dixéronlle:

‑O lugar está moi arredado e a hora moi avanzada: será mellor que despidas a xente para que vaian ás aldeas e merquen comida.

Xesús díxolles:

‑Non precisan marchar, dádelles vós de comer.

Eles responderon:

‑Aquí non temos máis ca cinco bolos de pan e mais dous peixes.

Pero Xesús replicoulles:

‑Pois, traédemos aquí.

E mandando recostar á xente na herba, colleu os cinco bolos e mais os dous peixes, ergueu a mirada ó ceo, dixo a bendición, partiu os bolos e déullelos ós discípulos, que á súa vez llos pasaron á xente. E comeron todos ata se fartaren, enchendo coas sobras doce cestas. Os que comeron eran uns cinco mil, sen contar mulleres nin nenos.

Cando os discípulos viron a situación, pensaron que non podían nin tiñan por que facer nada e pedíronlle a Xesús que despedise á xente. Que nos di Xesús agora a nós ante tantas persoas que pasan necesidade? Podemos facer algo?

ORACIÓN

Deus, Pai de todos, dámosche grazas porque todas as persoas, nacemos libres e iguais en dignidade e dereitos.
Axúdanos a vivir na túa presenza como irmáns e irmás.
Señor Xesús, chegaches entre nós como un máis e non che aceptamos. É o mesmo que ocorre hoxe: en moitos países, a multitude dos nosos irmáns e irmás,
néganselles os seus dereitos humanos.
Ti segues sendo crucificado neles. Perdóanos e sálvanos.

(Cristiáns de Bamenda, Camerún)

XOVES 7 FEBREIRO. NO NOME DO PAI, DO FILLO E DO ESPÍRITO SANTO

O recoñecemento e o traballo a favor dos dereitos humanos estiveron presentes na misión de Mans Unidas desde o principio. No seu impulso fundacional, a organización xa recoñece que a negación dos dereitos humanos está na base e é causa da pobreza e a exclusión que sofren centos de millóns de persoas no noso mundo.

Onde está o teu irmán? (Xénese 4, 9)

Unha de cada nove persoas no mundo padece fame e unha de cada tres, malnutrición.

As cifras debuxan unha fotografía da realidade, pero, Mans Unidas pon rostros e nomes aos datos e, na súa historia de traballo pola dignidade humana, sempre se centrou, e segue facéndoo, na loita contra a fame e polos dereitos dos máis empobrecidos.

As mulleres e os homes de Mans Unidas, xunto a crentes e non crentes, traballamos pola defensa, o respecto e a promoción dos dereitos humanos de cada persoa polo simple feito de ser filla de Deus. As esixencias de xustiza e solidariedade vincúlannos a todos os pobos. Os pobres son a nosa opción.

Celebramos este ano o noso 60 aniversario, e queremos facelo poñendo o foco, de novo, na defensa dos dereitos humanos de todas as persoas e no noso empeño en que se protexan, sobre todo, os dos máis vulnerables, para que poidan vivir coa dignidade de fillos e fillas de Deus.

Este aniversario, situado no contexto da “loita pola dignidade das persoas”, marca tamén a nosa vocación profética e misioneira: traballamos pola xustiza do Reino, que implica cambiar o corazón e as estruturas de pecado que nacen no corazón humano.

ORACIÓN

Señor Xesús, Ti sempre fixeches que quen se achegaba a ti sentísese mellor, recoñecías a súa dignidade e tratábaslle como irmán teu. Falábaslle con agarimo e respecto, para ti eran iguais!
E agora séguelo facendo. Somos moitos os teus amigos, os teus irmáns e sabemos canto nos queres e respéctasnos a cada un, aínda que sexamos tan distintos.

Así queremos vivir nós, axudando a todas as persoas a sentirse dignas e queridas. Axúdanos a ser valentes e a tratar sempre ben aos demais. Que nunca nos rendamos e loitemos xuntos por un mundo máis xusto, un mundo que sexa como Ti soñáchelo. AMÉN

VENRES 8 FEBREIRO. NO NOME DO PAI, DO FILLO E DO ESPÍRITO SANTO

Situación actual da pobreza no mundo:

- Unha de cada nove persoas no mundo padece fame e unha de cada tres, malnutrición.

- O VIH infesta a 2 millóns de persoas ao ano.

- En todo o mundo morren ao día 18.000 persoas debido á contaminación atmosférica.

- 263 millóns de nenos e mozos, cifra equivalente á cuarta parte da poboación de Europa, non están escolarizados.

- En media, 24 persoas por minuto vense desprazadas forzosamente dos seus fogares.

MANIFESTO CONTRA A FAME (Ler a tres voces; se é posible, mulleres e homes):

«Nós, mulleres do mundo enteiro, chamadas pola natureza para dar a vida, protexela e alimentala, non podemos aceptar por máis tempo que as fronteiras da fame inscríbanse no noso globo con trazos de morte.

Mulleres católicas, chamadas por Xesús Cristo para dar testemuño dun amor uni- versal e efectivo pola familia humana, non podemos resignarnos ao feito de que a metade da humanidade sufra fame.

Non queremos que se dean solucións preguiceiras e criminais a este tráxico problema: a guerra, a limitación da natalidade, son solucións falsas, solucións ineficaces, solucións de morte.

Sabemos e queremos que se saiba, que existen solucións de vida, e que, se a conciencia mundial reacciona, dentro dalgunhas xeracións as fronteiras da fame desaparecerían. [...]

Certamente que a tarefa é xigantesca, pero as posibilidades técnicas da nosa época están á súa altura. [...]

Pero, a acción, para ser eficaz, debe ser ampla e rápida, e non pode selo sen o extremo apoio da opinión mundial: esta témola nas nosas mans en gran parte. [...]

A todos estes grandes medios de información pediremos que abran no espírito dos homes o camiño cara a unha economía das necesida- des, en lugar da reinante economía da pura ganancia.

Apoiaremos os esforzos das institucións privadas e oficiais que insistan en resolver o pro- blema de maneira positiva e conforme aos postulados da conciencia humana e cristiá.

Daremos a coñecer os progresos da ciencia, que, utilizada con fins pacíficos segundo os fins do Creador, poden elevar rapidamente o nivel de vida humana. Intensificaremos a nosa axuda aos servizos de migración. [...]

Lembremos aos pobos máis favorecidos o deber que teñen de vivir máis sobriamente. [...]

Un só obstáculo na loita contra a fame sería insuperable: crer a vitoria imposible.

Agora ben, todas unidas e en conexión con todos aqueles que se consagran á mesma tarefa, podemos moito máis do que cremos. Non se necesita máis para acometer a empresa.

Declaramos a guerra á fame.»

ORACIÓN

Acabamos de lembrar realidades como a fame, os nenos sen escola, as persoas desprazadas, as mulleres discriminadas en tantos lugares, pero tamén trouxemos á memoria a outras mulleres que, fai sesenta anos, lonxe de permanecer pasivas ante os problemas, mobilizáronse e puxeron en marcha iniciativas de concienciación social e de desenvolvemento. Queremos unirnos a elas e a tantos outros que son signos de esperanza para os máis débiles e fan máis visible o
teu rostro misericordioso no mundo.

Pedímosche que alentes o noso compromiso e que enchas de amor e de sentido as nosas vidas para que, libres de ataduras, as nosas vidas únanse a ti, como os sarmientos á vide, e a todos os irmáns, sen esquecer aos que sofren. Amén