ORACIÓNS SEMANA 25-29 ABRIL

LUNS 25 ABRIL 2016. NO NOME DO PAI, DO FILLO E DO ESPÍRITO SANTO. AMÉN

O 24 de abril de 1581 nacía San Vicente de Paúl nas Landas (Francia). Todos os membros do colexio queremos felicitalo como merece, por ser un modelo de persoa exemplar, pola súa axuda aos máis pobres, pola súa sensibilidade, por intentar crear un mundo mellor.

FELICIDADES, SAN VICENTE!

MARTES 26 ABRIL 2016. NO NOME DO PAI, DO FILLO E DO ESPÍRITO SANTO. AMÉN

Xesús usou a parábola dos dous debedores para ensinar sobre o perdón e a misericordia. A parábola vén despois dunha conversación co discípulo Pedro quen lle preguntou como se debe perdoar. Esta parábola axúdanos a entender a importancia do perdón nas nosas vidas e axúdanos a apreciar o feito de que un Deus bo e xusto perdoounos a nós. Xesús veu perdoar os nosos pecados, a ofrecernos esa misericordia de parte do Pai.

MÉRCORES 27 ABRIL 2016. NO NOME DO PAI, DO FILLO E DO ESPÍRITO SANTO. AMÉN

Fillos dun mesmo deus é unha crónica do noso tempo en forma de canción, onde a través duns personaxes e unhas situacións preténdese narrar como vive o home e como acaba anestesiado ante certos síntomas que padece a sociedade actual: Temas como o vertixinoso ritmo do noso tempo, a perda das relacións persoais en favor do "pantallismo online", o costume á violencia, a desconexión entre os cidadáns e o seu representantes... son algunhas das fotos que o autor utiliza para construír esta reflexión sobre a incomunicación nun mundo híper-conectado.

XOVES 28 ABRIL 2016. NO NOME DO PAI, DO FILLO E DO ESPÍRITO SANTO. AMÉN

A parábola do fillo pródigo é unha das máis fermosas historias contadas por Xesús, pois nela encérrase todo o Amor que o Pai sente por cada un de nós, os seus fillos

O fillo que é seducido por mil cosas e marcha lonxe do fogar, cae e non pode levantarse só, que estando no máis profundo da fosa, séntese perdido pero un raio de esperanza toca o seu corazón; é a graza de Deus que ilumina a súa conciencia, aínda que aínda non o recoñeza e hai algo no seu interior que lle fai querer volver; e volve para atopar o abrazo do pai que o espera para enchelo do seu amor.

Esta historia non se trata de perdón, aínda que está presente no silencio do encontro: o fillo que o pide e o pai que o outorga; na historia do fillo pródigo a gran mensaxe é a Misericordia, esa compaixón que brota desde o profundo do corazón para envorcarse en amor sobre a miseria do que sofre, a misericordia renova, restaura e salva e así é o Amor de Deus para cada un de nós.

VENRES 29 ABRIL 2016. NO NOME DO PAI, DO FILLO E DO ESPÍRITO SANTO. AMÉN

A nosa tarefa de estudantes é un gran compromiso para ir realizando día a día. Agora estamos a preparar o noso porvir. Co cumprimento fiel do deber escolar, debemos cultivar atentamente os valores que cada día se nos propoñen: a dignidade da persoa, o ser e sentirnos parte dunha familia, a honestidade, a fidelidade ao propio deber, a capacidade de colaboración, a solidariedade... Vivamos con entusiasmo a nosa mocidade, abertos a Deus Trindade que nos alimenta coa súa Palabra .

ORACIÓN 

Señor,

somos conscientes de que,

vivir hoxe neste mundo e nesta sociedade esixe estar espertos,

vivir con intensidade o día a día,

ser un mesmo e ter criterios propios. 

Axúdanos, Señor:

a tomar conciencia da nosa responsabilidade de estudantes.

Axúdanos a tomar interese

na nosa formación humana e cristiá. 

Axúdanos a traballar sen desalento

na construción da nosa persoa. 

Fortalece, Señor, sobre todo,

a nosa vontade.

Que neste tramo final do curso 

o noso esforzo e a nosa ilusión non decaian 

Grazas, Señor,

porque estamos seguros

de contar coa túa axuda de amigo. AMÉN

ORACIÓNS 18- 22 ABRIL - III DOMINGO DA PASCUA (CICLO C)

LUNS 18 ABRIL 2016. NO NOME DO PAI….

O Pastor bo, Xesús, convócanos para compartir a nosa fe de, ledos e agradecidos. Sabemos que non estamos sós, que ao noso lado sempre hai alguén, que no nome do Señor, nos tende a man, nos dedica un pouco dos seu tempo, alenta e anima cunha palabra de esperanza ou cun sorriso sincero e de cercanía. Agradezamos ao noso Pastor que se teña preocupado por nós, facendo posible que a súa mensaxe nos chegue a través das pequenas cousas de cada día que imos compartindo cos que nos fan a vida máis doada e agradable.
Onte celebramos a Xornada Mundial de Oración polas Vocacións Nativas, unha invitación a recordar e a rezar especialmente polas vocacións nos territorios de misión.
No  domingo "do Bo Pastor" a Igrexa universal intensifica a súa oración polas vocacións. Con alegría contemplamos que nos territorios de misión Deus suscita numerosas vocacións como froito da palabra sementada con esforzo polos misioneiros e misioneiras. Son a mostra de que o Evanxeo arraigou nunha cultura e representa o futuro desa Igrexa local. 
Estas novas vocacións son especialmente necesarias nestes momentos que vivimos. Rezamos por elas e recordamos ademais a tanta xente que sofre no mundo e que necesita esas mans que acollen e axudan.  

MIRADA ESPERANZADA

Pai, hoxe queremos dar grazas desde a alegría e a esperanza por poder contar co bo Pastor, Xesús, o teu Fillo.

Grazas por darnos azos para non abandonar ante as dificultades e problemas que cada día imos atopando.

Grazas pola forza coa que nos alentas para non deixar que agromen en nós actitudes de tristeza, desilusión ou desesperanza.

Grazas porque segues a mostrarte ante nós coma o Pai que pon ao noso lado ao Pastor bo que ofrece vida, amor e solidariedade.

Grazas porque a pesares das moitas voces coas que cada día nos atopamos, non deixas que a túa se apague no noso corazón.

Grazas, Pai, porque nas encrucilladas da vida, cando temos que elixir e decidir, sempre estás preto para, acertemos ou non, non deixarnos sós.

Grazas, porque desde a entrega xenerosa da vida convertida en testemuño, móstrasnos ao papa Francisco como referencia desde a que vivir o evanxeo como a ledicia do amor. Amén.

Seguidme - 4 Pas C

MARTES 19 ABRIL 2016. NO NOME DO PAI….

AMIZADE

“Ninguén ten maior amor que o que dá a vida polos seus amigos”

Un amigo é unha persoa que te acompaña. Xa non estás tan só. Os amigos preocúpanse polo que cada un necesita. O que esixe todo da amizade, cae nos celos e o illamento. Un amigo auténtico axúdache a realizar o que significa a túa propia vida. Os amigos de verdade non se abandonan, nin en días bos, nin en días malos. Seguen de preto o un do outro, en días de alegría e en días de sufrimento, en ocasións de forza e en ocasións de debilidade.

Podes soportar e aguantar todo se tes un amigo ao teu lado. A pesar de que só poida dicirche unha palabra ou coller a túa man. Un amigo na túa vida é o consolo máis forte en calquera apuro. Un amigo é verdadeira bondade humana a través da cal sentes un sinal da divina bondade. Non te deixes desanimar. Chega a ser unha boa persoa, onde esteas. Entón, o anaco de mundo onde vives chegará a ser un anaco mellor.

Reza hoxe polos teus amigos.

MÉRCORES 20 ABRIL 2016. NO NOME DO PAI….

En ocasións podemos medir a amizade segundo nos sentimos beneficiados: Se nos comprace estar con alguén afirmamos que é un bo amigo, e se nos cae antipático non o consideramos un amigo. Con todo, a amizade é moito máis.

A palabra “amizade” vén da voz latina “amicitia”, que á súa vez está relacionada con “amar”, co amor. Hai verdadeira amizade cando hai amor, e non só certo interese. Pero ese amor implica querer e procurar o ben do amigo, aínda que en ocasións comporte sacrificarnos.

NOSOPAI

XOVES 21 ABRIL 2016. NO NOME DO PAI….

RECONCILIACIÓN.

FALANDO ENTÉNDESE A XENTE

Para pedir perdón a Deus é necesario seguir a ensinanza do Nosopai: “arrepentirse con sinceridade dos propios pecados, sabendo que Deus perdoa sempre, e perdoar aos demais coa mesma amplitude do corazón” [Papa Francisco]

Deus ten moitas formas de comunicarse. Non é que Deus xa non queira falar contigo só porque non sentes ese gusto e facilidade para rezar como antes. Agora convídache para que o escoites doutra maneira.

A oración é un don de Deus; non é unha conquista persoal.  El sempre ten a iniciativa; a mellor proba diso é que ante o pecado do home, Deus Pai envía a Xesús como Salvador da humanidade.

Santa Teresa de Xesús dicía que: «A oración non é outra cousa senón tratar de amizade estando moitas veces a soas con quen sei que nos ama». Por tanto, se toda relación de amizade é unha relación entre dúas persoas, a oración é un diálogo, NON un monólogo. Diría a beata Nai Teresa de Calcuta: «Nós falamos e El escóitanos, nós calamos e escoitámolo».

Convídoche a que te abandones con humildade e silencio no silencio de Deus e descubras o que quere dicirche. A amizade como unha expresión do amor require madurar, non podemos quedarnos cos “gustos”, pois amar consiste nunha entrega ao outro, sacrificándonos polo ben do amado.

É un diálogo de fe, feito na presenza de Deus, onde non te debes sentir xulgado nin controlado, senón recibido cordialmente por unha persoa, o sacerdote, que quere expresarte coas súas actitudes e as súas palabras, o amor e a misericordia de Deus.

Santa Teresa dicía tamén que: «Na oración non debemos buscar os consolos de Deus, senón ao Deus dos consolos» porque «amar non está no maior gusto senón na maior determinación». Fala a Deus, atoparás consolo.

Concluímos como os empezamos, dirixíndonos ao señor coa oración que El nos ensinou, e quizá teñan máis sentido esas palabras dirixidas a El agora.

NOSOPAI

VENRES 22 ABRIL 2016. NO NOME DO PAI….

Cada día que amence é unha oportunidade que Deus che dá para empezar de novo. A vida, a túa vida, é como esa semente que vai crecendo sen que apenas o percibas. Aproveita este día como se fose o único que vas vivir: mira a vida con ollos novos, ve o lado bo das cousas, goza da amizade, da compañía daqueles a quen amas e sé feliz. Ao final do día, pon todo en mans de Deus coa confianza que dá o saber que te ama inmensamente, así como es.

Se observas, ás persoas ás que chamamos “boas persoas” son persoas:

-       Que necesitan poucas cousas e as cousas non son o seu centro;

-        Que non van pola vida queixándose de todo; aman a súa vida;

-       Que aceptan o que son e teñen e non se comparan con outros/as;

-       Que non viven para si, senón que están abertas aos outros;

-       Que non pasan a vida chismorreando dos outros...

-        

Converterse non é ser como tal persoa. Converterse é ser ti: ti, coa túa orixinalidade, coa túa personalidade, con todo iso que podes chegar a ser, se de verdade decides selo. Os modelos que temos diante, tales como san Vicente, santa Luisa e outros santos, non son para compararnos, son para animarnos a ser coma eles/as se animaron a ser.

ORACIÓNS 11- 15 ABRIL - III DOMINGO DA PASCUA (CICLO C)

LUNS 11 ABRIL 2016. NO NOME DO PAI, DO FILLO E DO ESPÍRITO SANTO

Xesús Resucitado vaise manifestando: na horta, no camiño, no colexio, na casa... Este domingo maniféstase nunha xuntanza de amigos (na comunidade), na noite (que dá medo e tristura), no mar (que é perigoso), no traballo solidario (duro e difícil), na fatiga de cada día (tantas veces aparentemente inútil), no medio da frustración (tanto esforzo para nada)....

Porque o Señor é imprevisible. O mesmo aparece no norte que no sur, na noite que no día, cando amañece e cando atardece, cando se reza e cando se come, cando se descansa e cando se traballa, cando se goza e cando se sofre.... faise presente o Señor.

Tamén se fai presente na nosa vida, faise compañeiro de camiño. O problema está en que ás veces non sabemos descubrir a súa presenza ao noso carón. Pero é El quen nos envía, quen nos dá unha mensaxe, quen nos comunica a forza, quen prepara a mesa cos nosos pobres peixes. Se sempre o tiveramos presente... a nosa vida sería unha Pascua perpetua.

MARTES 12 ABRIL 2016. NO NOME DO PAI, DO FILLO E DO ESPÍRITO SANTO

No contexto do tempo pascual falamos da VIDA en maiúsculas. A VIDA que dá VIDA, que coida e mantén o vivo. Traballemos, pois, actitudes para coidar a nosa vida e a de quen nos rodea, incluso da natureza.

EVANXEO: Lucas 13, 6-9

«Díxolles esta parábola: «Un home tiña plantada unha figueira na súa viña, e foi buscar froito nela e non o atopou. Dixo entón ao viñador: "Xa hai tres anos que veño buscar froito nesta figueira, e non o atopo; córtaa; para que vai cansar a terra?" Pero el respondeulle: "Señor, déixaa por este ano aínda e mentres tanto cavarei ao seu ao redor e botarei abono, por se dá froito en diante; e se non dá, córtala."»

REFLEXIÓN

Que significa o "dar froitos"? A parábola da figueira suxírenos o significado máis común que adoitamos dar ao froito: a árbore, a planta, producen froitos para nós. Esperamos comer os figos da figueira e facer fariña co trigo.

…

Hai máis VIDA, con maiúsculas, no noso cole, cando a xente participa. Cando somos capaces de darnos, de dar o noso, demostramos chegar a unha madurez onde non importa o que me fixeran. Estou cheo de boas actitudes e dounas a outros para que eles á súa vez “vivan” e xeren vida nunha cadea contaxiosa.

Que froitos podes dar (actitudes)? Cales compartes no colexio? Anímaste neste tempo pascual a xerar vida?

ORACIÓN

Pai, pedímosche que no corazón de cada un de nós haxa un verdadeiro desexo de non vivir encerrados en nós mesmos; senón que saibamos ter un espírito aberto, moi atento e moi disposto, para contribuír a unha vida mellor para todos.

MÉRCORES 13 ABRIL 2016. NO NOME DO PAI, DO FILLO E DO ESPÍRITO SANTO

A miña vida tamén a coidan os pais, os profesores e compañeiros que saben escoitar, fan que me entenda mellor a min mesmo e con eles gaño confianza.

SALMOS 34.15, 17

«Deus sempre coida aos seus

e escoita as súas oracións.

Deus escoita aos seus

e líbraos da súa angustia».

REFLEXIÓN

Hai máis VIDA, con maiúsculas, no noso cole, cando os compañeiros explican a outros compañeiros. Cando somos capaces de darnos conta das necesidades doutros.

Doume conta das dificultades doutros? Se podo axudar aos meus compañeiros, fágoo? Teño actitude de compartir o que sei con outros?

…

Hai máis VIDA tamén cando hai profesores que me escoitan. Profesores por quen me sinto comprendido, que ESCOITAN o que quero expresar, a pesar de non acertar a facelo ben. Son os profesores que me escoitan co corazón, profesores que me ven como o que son, non como un alumno máis. Profesores nos que deixarme confiar e guiar. A quen pedir consello, cos que me libero das miñas angustias.

Cantos profesores atopeime na miña vida así? En que me axudaron, apoiado, escoitado? Agradecinllo nalgún momento?

ORACIÓN

Xesús,

Hoxe quero escoitar a túa voz,

pero falta silencio ao meu ao redor.

Ensíname a estar calado

e a escoitar atento a túa voz.

Que a túa palabra ilumine a miña vida,

que a túa palabra me comprometa

e me faga vivir na túa presenza.

Ti vés hoxe a visitarme

e convídasme a abrir a porta do meu corazón.

Desde o profundo do meu

ser espérote e grítoche:

Ven, Señor Xesús !

XOVES 14 ABRIL 2016. NO NOME DO PAI, DO FILLO E DO ESPÍRITO SANTO

O persoal do colexio tamén me coida. O colexio é o lugar onde paso gran parte do día; alí desenvólvense as miñas actitudes para coidar a vida e os que me rodean contribúen a iso.

EVANXEO: Xn 13, 1-15

«Despois que lles lavou os pés, tomou os seus vestidos, volveu á mesa, e díxolles: «Comprendedes o que fixen convosco? Vós chamádesme "Mestre" e "Señor", e dicides ben, porque o son. Pois se eu, o Señor e o Mestre, laveivos os pés, vós tamén debedes lavarvos os pés uns a outros. Porque vos dei exemplo, para que tamén vós fagades como eu fixen convosco».

REFLEXIÓN

A Igrexa, seguindo o exemplo de Cristo, está ao servizo da humanidade. Por tanto todos aqueles que formamos a Igrexa estamos chamados a servir aos que nos rodean.

O egoísmo do home véncese coa entrega xenerosa aos demais. No servizo reside a verdadeira realización persoal e a felicidade.

…

Hai máis VIDA, con maiúsculas, no noso cole, cando hai persoas que coidan de nós. Persoas que están en todos os detalles do día a día, desde o saúdo na porta de entrada ata que terminamos a nosa estancia no Centro; facilítannos a nosa titulación.

Todos os que estamos no colexio queremos formar familia e por iso estamos ao servizo de quen o necesite. Hai moitas máis persoas no teu Centro ademais dos profesores, e elas coidan da túa estancia no colexio, facilítanche as xestións… No fondo, están ao teu SERVIZO.

Pensa nas persoas do Centro que che axudaron nalgunha ocasión. Sénteste acollido polas persoas que traballan no colexio? Es ti respectuoso e xeneroso con elas? Agradeces o seu labor?

ORACIÓN

Mostráchesnos co teu exemplo, Señor,

que é posible vivir para os demais.

A túa vida é un espello fiel

onde mirarnos,

para descubrir canto nos falta cambiar

e canto aínda

podemos dar aos demais.

Ensínanos a vivir

pensando primeiro no outro;

ensínanos a vivir

como verdadeiros servidores,

dispostos, xenerosos,

alegres e fraternos,

con todos, Señor, con todos.

VÍDEO: sobre o SERVIZO; http://bit.ly/bbdd14abrESO16

VENRES 15 ABRIL 2016. NO NOME DO PAI, DO FILLO E DO ESPÍRITO SANTO

Neste tempo de pascua queremos gozar xa da VIDA plena. A VIDA é plena cando toda a nosa contorna está nesta harmonía. As familias que se implican na vida do colexio xeran nova VIDA.

EVANXEO: Mateo: 4, 18-22

«Unha vez que Xesús camiñaba pola ribeira do mar de Galilea, viu a dous irmáns, Simón, chamado despois Pedro, e Andrés, os cales estaban a botar as redes ao mar, porque eran pescadores. Xesús díxolles: "Seguídeme e fareivos pescadores de homes". Eles inmediatamente deixaron as redes e seguírono».

REFLEXIÓN

Que significa ser pescador de homes? A virtude dun pescador é a paciencia, a outra é saber elixir o lugar correcto para tirar as redes ou o anzol, e posteriormente elixir os peixes que son máis propicios como alimentos.

Debemos ter en conta que aos peixes non se lles pode obrigar; a carnada que se use debe ser a adecuada para que o peixe sinta interese en aproximarse e quedar atrapado. O mesmo pasa co Evanxeo, debe ser predicado coa verdade, porque a verdade é o que atrae aos homes de boa vontade.

…

Hai máis VIDA, con maiúsculas, no noso cole, cando as familias se implican. Todos queremos ir no mesmo barco. Se non traballamos unidos, a nosa vida non xerará máis VIDA.

Axudo a que a miña familia se implique na vida do colexio? Comparto coa miña familia as miñas experiencias no Centro?

Lunes, 4 de abril. 

+ En el nombre del Padre, del Hijo y del Espíritu Santo

Hoy festejamos una fiesta muy importante en la familia vicenciana de todo el mundo: el SÍ de María, la Encarnación de Jesús, fecha en que las Hijas de la Caridad renuevan su entrega a Dios. Al igual que María, con valentía y fidelidad vuelven a decirle Sí a Dios. Esta fiesta nos invita a todos nosotros a la generosidad, a pensar en serio qué quiero hacer con mi vida, qué me pide Dios a mí.

María fue una muchacha de su tiempo. Llevó, sin duda, la vida normal de una joven israelita, en el seno de una familia creyente, según los usos y costumbres de su época. Creció con las ilusiones lógicas de su edad y compartió la esperanza de su pueblo en las promesas de Dios.

María era todavía muy joven cuando Dios le propone la noble misión de ser la Madre del Salvador. María con su respuesta pone de manifiesto una gran capacidad de fe, de confianza, de entrega y disponibilidad.

Si ella no hubiera dicho "sí", ¿cómo podría Dios haberse hecho hombre? María no es una semidiosa que concede favores. María es la puerta de entrada de nuestra salvación. Dios nos ama con locura, pero no nos ama por encima de nuestra libertad. El amor solo puede habitar en aquel que lo acepta sin condiciones. La primera en aceptarlo sin mirar las consecuencias fue ella. ¿Admiración? No solo le debemos eso.

Mirándola a ella, podemos ver también lo que hace el amor cuando dices "sí". Lo que Dios logró con ella es lo que puede logar con nosotros.

En ella encontramos el modelo para que nuestra vida tenga éxito. Y es alentador saber que ella no fue nadie especialmente inteligente, excepcionalmente cualificada, distinguidamente importante... Sencilla, pobre, en situación delicada, vulnerable..., pero dijo sí, y dio un vuelco a la historia.

Es una suerte que Dios quisiera venir a nosotros y un alivio que fuera María la que dijo sí.

FELICIDADES A TODAS LAS HIJAS DE LA CARIDAD EN SU DÍA! GRACIAS POR GUIARNOS Y ESTAR SIEMPRE PRESENTES.

Rezamos el Ave María…

Martes, 5 de abril 

+ En el nombre del Padre, del Hijo y del Espíritu Santo

EVANGELIO: Lucas 10, 1.17

“Después de esto, designó el Señor otros setenta y dos, y los mandó delante de él, de dos en dos, a todos los pueblos y lugares adonde pensaba ir él. (…)

Los setenta y dos volvieron con alegría, diciendo: «Señor, hasta los demonios se nos someten en tu nombre».”

LECTURA
En la última recta del curso queremos crear grupo, juntos, unidos… eso quería Jesús cuando convocó y envió a 72 discípulos. Es una invitación a caminar, pero no solos, sino todos unidos, juntos podemos más.

La expresión “más fuerte” quiere expresar, entre otras cosas, que la FE nos hace personas robustas y fuertes. Está en relación con la experiencia de Pascua y la victoria de Jesucristo (más fuerte que el mal y que la muerte)

ORACIÓN FINAL

Señor, Tú eres mi alegría cuando

comparto y doy algo de mí,

busco el bien de los demás,

procuro buscar la reconciliación.

Señor, Tú eres mi fortaleza cuando

lucho contra el mal y la mentira,

ofrezco y recibo la paz,

cuido a los otros desde la bondad de mi corazón.

Ayúdame a tener la fortaleza que viene de Ti.

 Miércoles, 6 de abril

+ En el nombre del Padre, del Hijo y del Espíritu Santo

TOMÁS

EVANGELIO: Juan 20, 24-29

“Tomás, uno de los Doce, llamado el Mellizo, no estaba con ellos cuando vino Jesús. Y los otros discípulos le decían: «Hemos visto al Señor». Pero él les con­testó: «Si no veo en sus manos la señal de los clavos, si no meto el dedo en el agujero de los clavos y no meto la mano en su costado, no lo creo». A los ocho días, estaban otra vez dentro los discípulos y Tomás con ellos. Llegó Jesús, est­ando cerradas las puertas, se puso en medio y dijo: «Paz a vosotros». Luego dijo a Tomás: «Trae tu dedo, aquí tienes mis manos; trae tu mano y métela en mi costado; y no seas incrédulo, sino creyente». Contestó Tomás: «¡Señor mío y Dios mío!». Jesús le dijo: «¿Porque me has visto has creído? Bienaventura­dos los que crean sin haber visto».”

LECTURA
La adolescencia es una época de cambios, de dudas, de poner muchas cosas de la propia vida “patas arriba”. Es normal que eso ocurra, no hay que asustarse. Eso significa que uno va creciendo, madurando…

Lo anterior no solo afecta al propio cuerpo, a las relaciones con los padres o con los compañeros… También pueden entrar dudas y cambios en la relación con Dios.

Todos tenemos un poco de Tomás dentro de nosotros. Dudamos de que Dios sea Dios. A veces porque no se han hecho las cosas tal y como nosotros hemos pedido en la oración, a veces porque preferimos estar ocupados en lo nuestro y no nos interesa que el mensaje de Jesús nos “complique” la vida… La verdad es que no es extraño que entren dudas.

Lo negativo no es dudar, sino quedarse en esa duda o “despachar” el tema sin pensar… tomando el camino fácil del pasotismo.

Ante las crisis de fe el mejor camino es reflexionar, rezar, preguntar a alguien que pueda darnos datos que nosotros no tengamos. Cuando una crisis se supera, la persona sale fortalecida.

Jesús se puso ante Tomás y le hizo ver que no estaba acertado en sus pensamientos. Pero Jesús también dijo: “dichosos los que crean sin ver”.

REFLEXIÓN: Piensa en lo que tengas de Tomás… ¿Tienes dudas? ¿Las has tenido?… ¿Qué haces para salir de ellas?

VÍDEO:  https://www.youtube.com/watch?v=ULPCtMcDmfw

ORACIÓN FINAL
Señor Resucitado,

muéstrate a mí como te has mostrado

a tanta gente a lo largo de la historia.

Ábreme los ojos, permíteme verte

y cambia mi vida.

Ojalá nunca duda de Ti,

pero si lo hago ayúdame a recuperar la fe.

 Jueves, 7 de abril

+ En el nombre del Padre, del Hijo y del Espíritu Santo

María Magdalena

 EVANGELIO: Jn 20, 11.14-16.18
“Estaba María fuera, junto al sepulcro, llorando. Mientras lloraba, se asomó al sepulcro.

Dicho esto, se vuelve y ve a Jesús, de pie, pero no sabía que era Jesús. Jesús le dice: «Mujer, ¿por qué lloras?, ¿a quién bus­cas?». Ella, tomándolo por el hortelano, le contesta: «Señor, si tú te lo has llevado, dime dónde lo has puesto y yo lo recogeré». Jesús le dice: «¡María!». Ella se vuelve y le dice: «¡Rabboni!», que significa: «¡Maestro!».

María la Magdalena fue y anunció a los discípulos: «He visto al Señor y ha dicho esto».”

LECTURA
La información sobre María Magdalena en los evangelios es escasa. De ella se dice que:

·      Alojó y proveyó materialmente a Jesús y sus discípulos durante su predicación en Galilea.

·      Estuvo presente durante la crucifixión de Jesús.

·      En compañía de otras mujeres, fue la primera testigo de la resurrección. Después comunicó la noticia a Pedro y a los demás apóstoles.

También se cree que era la mujer adúltera a la que Jesús salva de la lapidación, aunque no se sabe a ciencia cierta.

En cualquier caso, María Magdalena era una discípula de Jesús antes y después de la muerte y resurrección de Éste. Muy probablemente su vida cambió al encontrarse con Él.

REFLEXIÓN

Imagina que no conocieras a Jesús, ¿cambiara en algo tu vida?

Si tu respuesta es que no, te invitamos a conocerle; si dices que sí, agradece a Dios el don de la fe y pídele fuerza y coherencia para ser un buen discípulo/a como María Magdalena.

Ella tuvo la tarea de anunciar a otros que lo había visto. En el fondo esa es la misión todo creyente, comunicar a los demás que Jesús está vivo y lo ha visto con los ojos de su corazón.

VÍDEO: https://www.youtube.com/watch?v=1cSC8Gcd4sE

ORACIÓN FINAL

María Magdalena,

te pido me ayudes a reconocer a Cristo en mi vida

evitando las ocasiones de pecado.

Ayúdame a lograr una verdadera conversión de corazón

para que pueda demostrar con obras mi amor a Dios

y decir a todos que tengo fe.

Viernes, 8 de abril

+ En el nombre del Padre, del Hijo y del Espíritu Santo

Discípulos de Emaús

EVANGELIO: Lc 24, 13-16.28-31
“Aquel mismo día, dos de ellos iban caminando a una aldea llamada Emaús, distante de Jerusalén unos sesenta estadios; iban conversando entre ellos de todo lo que había sucedido. Mientras conversaban y discutían, Jesús en per­sona se acercó y se puso a caminar con ellos. Pero sus ojos no eran capaces de reconocerlo.

Llegaron cerca de la aldea adonde iban y él simuló que iba a seguir camin­ando; pero ellos lo apremiaron, diciendo: «Quédate con nosotros, porque atar­dece y el día va de caída». Y entró para quedarse con ellos. Sentado a la mesa con ellos, tomó el pan, pronunció la bendición, lo partió y se lo iba dando. A ellos se les abrieron los ojos y lo reconocieron. Pero él desapareció de su vista.”

LECTURA
Los discípulos de Emaús iban caminando con Jesús resucitado pero no se dieron cuenta de que era Él. Solo se les abren los ojos cuando “parte el pan”. Esa expresión significa: “cuando celebraron la Eucaristía”.

Es este sacramento, la Eucaristía, un medio privilegiado para poder encontrarse realmente, cara a cara, con Jesús resucitado. Así lo descubrieron los primeros cristianos y así lo experimentamos también nosotros, cristianos del siglo XXI.

Cada vez que nos reunimos para escuchar la Palabra de Dios y tomar el Cuerpo de Cristo, estamos disfrutando de la presencia de Jesús resucitado… como los discípulos de Emaús.

REFLEXIÓN

Vamos a pensar hoy en el papel que cada uno damos en nuestra vida a la Eucaristía. ¿Suelo participar en ella? ¿Por qué? ¿Qué dificultades tengo?

VÍDEO: https://www.youtube.com/watch?v=HkayLtVmH3w

ORACIÓN FINAL

Gracias, Señor, por buscarme,

por no dejarme solo en el camino.

Me conoces,

sabes que soy presa fácil del desánimo

y que me cuesta verte en la Eucaristía.

Ilumina mi mente y mi corazón

para que sepa descubrirte

y experimente esa cercanía que me llena de paz.