ORACIÓNS SEMANA SAN VICENTE

LUNS 25 SETEMBRO. NO NOME DO PAI, DO FILLO E DO ESPÍRITO SANTO

“Deus estivo grande connosco e estamos alegres” (Sal. 125)

Celebramos o vindeiro 27 setembro a festa do noso querido San Vicente, que hai 400 anos empezou un camiño esixente e cheo de retos que Deus lle presentaba para actuar a favor dos pobres.

“O mundo está ferido”; esta foi a expresión que moitos a través dos tempos dixeron vendo a dor, a guerra e o sufrimento de tanta xente. Hoxe o noso mundo segue estando enfermo e roto, cheo de guerras e conflitos sociais; problemas como a inmigración e a trata de persoas, seguen alertándonos como familia vicenciana para saber que nestas realidades se cumpren as palabras de Xesús “os pobres sempre estarán convosco” (Mt. 26, 11) non porque Deus queira que exista a pobreza, senón porque as realidades inxustas levan a que se semente cada vez máis a brecha entre ricos e pobres; pero nos pobres está tamén Xesús.

Celebremos a festa de san Vicente, tomándoa ante todo como unha invitación a atender con caridade e xustiza o noso deber co próximo:  servir aos pobres, porque neles esta Xesucristo.

ORACIÓN A SAN VICENTE (recitamos a 2 coros)

San Vicente de Paúl, pai dos pobres e patrón da caridade, ensínanos amar a Cristo.

Lume da caridade, desde o campo á cidade,

Como campesiño, de misioneiro a fundador.

A chama do teu cuidado berra no medio dos pobres

Que te aclaman como o seu protector.

Catro séculos no camiño e as túas virtudes aínda brillan,

No firmamento hai unha luz que nos guía

Coa forza imperativa do amor ao próximo.

Encarnado en quen sedentos buscan a xustiza.

No horizonte fixas a túa mirada,

Un amor efectivo, reclaman os pobres.

Que sexa a nosa caridade inventiva ata o infinito

Con quen a Cristo nesta terra representan.

En Folleville, brillou a predicación,

Convidando á conversión con interese fervente;

E en Chatillón a caridade presidiu

O cenáculo de graza que alí se fundou.

O pobo morre de fame e condénase!

Amos e señores das nosas obras son

Nos campos ou na cidade óese

A voz de Cristo “dádelle vós para comer”

Oh Vicente de Paúl! Que non se ache en nós

Un amor que sexa subxectivo, donativo debe ser!,

Co esforzo dos nosos brazos,

E na fronte a suor, para dar a coñecer ao próximo

O amor do noso Deus.

Misión e Caridade son as ás

Que te levaron ao ceo,

Á túa entrada, pobres e ricos esperábante

Gozosos o teu fillos, mentres Cristo te coroaba

De loureiros e santidade, pai e apóstolo

A Igrexa en ti reflectíase. Amén

MARTES 26 SETEMBRO. NO NOME DO PAI, DO FILLO E DO ESPÍRITO SANTO

A Misión en Folleville

25 de xaneiro de 1617

Escoitemos a San Vicente de Paúl:

“Un día chamáronme para ir confesar a un pobre home gravemente enfermo, que tiña fama de ser o mellor individuo ou polo menos un dos mellores da súa aldea. Pero resultou que estaba cargado de pecados, que nunca se atreveu a manifestar na confesión, tal como declarou el mesmo en voz alta pouco máis tarde, en presenza da defunta esposa do xeneral das galeras, dicíndolle: «Señora, eu estaba condenado, se non fixese unha confesión xeral, por culpa duns pecados moi grandes que nunca me atrevín a confesar».

Aquel home morreu, e aquela señora, ao darse conta entón da necesidade das confesións xerais, quixo que ao día seguinte se tivese a predicación sobre aquel tema. Así o fixen, e Deus concedeu a súa bendición de tal maneira que todos os habitantes do lugar fixeron enseguida a confesión xeral, e con tanta urxencia que houbo que chamar a dous pais xesuítas para que me axudasen a confesar, a predicar e a ter a catequese.  XI, páxs. 326-327

Reflexión:

Continuamos esta conmemoración lembrando un acontecemento importante na vida de San Vicente de Paúl, trátase daquel primeiro sermón que deu orixe ás misións vicentinas; san Vicente do mesmo xeito que eses primeiros discípulos de Jesús, convidou á conversión, anunciando a chegada do Reino de Deus no medio dos pobres e dos que sofren.

O pobo necesita mestres e pastores, mestres que lles ensinen as verdades da fe e pastores que saiban actuar con misericordia atendendo ás necesidades do seu rabaño, pero nesta tarefa estamos todos, os fieis laicos tamén están chamados a formar na fe aos seus coetáneos, hoxe percíbese moita ignorancia, falta de sentido e de fe, vivimos nun mundo onde crece o interese por unha vida fácil, sen cruz, buscando a inmediatez e a cultura do consumismo e o desperdicio. Como Igrexa estamos chamados a estar en permanente estado de misión, como san Vicente ir aos campos, as cidades e aos lugares áridos e periféricos para anunciar a outros que O Amor non é amado.

Preguntas:

-  Como podemos responder hoxe de maneira concreta ás necesidades dos nosos irmáns e irmás?

- De que maneira estou a axudar na misión evanxelizadora á Igrexa?

-  Que compromisos concretos temos como Familia Vicentina para non só axudar material senón espiritualmente?

MÉRCORES 27 SETEMBRO. NO NOME DO PAI, DO FILLO E DO ESPÍRITO SANTO

Fundación das Confrarías da Caridade

23 de agosto de 1617

Escoitemos a San Vicente de Paúl:

Faláronme da súa enfermidade e da súa pobreza, de tal forma que, cheo de gran compaixón, recomendeino con tanto interese e con tal sentimento que todas as señoras se viron impresionadas. Saíron da cidade máis de cincuenta; e eu fixen coma os demais; visiteino e atopeino en tal estado que crin conveniente confesalo:

E cando levaba o santísimo Sacramento, atopei algúns grupos de mulleres e Deus deume este pensamento: Non se podería tentar reunir a estas boas señoras e animalas a entregarse a Deus, para servir aos pobres enfermos? A continuación, indiqueilles que se poderían socorrer estas grandes necesidades con moita facilidade. Inmediatamente decidíronse a iso. Logo estableceuse en París esta Caridade, para facer o que estades a ver. E todo este ben procede de alí. (lX, 202-203).

Reflexión:

No ano 1617 San Vicente de Paúl viu necesario que a atención aos pobres se  fixese desde a mesma comunidade de laicos e para isto acudiu ás señoras que axudaban na parroquia en Châtillon les Dombes. Rapidamente, formáronse varios grupos e estendéronse por Francia. San Vicente entón, reglamentou a organización denominada “Caridades”, baseándose na Imitación de Xesucristo, no amor evanxélico sen fronteiras, na caridade organizada e na procura de novas formas de axuda aos pobres.

O Concilio Vaticano II subliña a importancia das formas organizadas do apostolado laical, que se corresponde coa natureza social da persoa humana e que é expresión da comuñón e da unidade da Igrexa en Cristo.

É esta a nosa resposta ao participar nos diferentes movementos como cristiáns activos: poñendo ao servizo o noso carisma, os nosos dons, como nos di San Vicente “co contacto cos pobres” e hoxe nós facémolo a través das organizacións de laicos da Familia Vicentina: JMV, AIC,  AMM … ademais de a través das Fillas da Caridade e dos P. Paúis.

Preguntas:

-  Como vives o Evanxeo na túa vida cotiá?

-  Facemos obras por caridade sen ter o sentido de xustiza?

- Como vivimos o espírito de pobreza na vida persoal?

XOVES 28 SETEMBRO. NO NOME DO PAI, DO FILLO E DO ESPÍRITO SANTO

Servas dos pobres

Escoitemos a San Vicente de Paúl:

Considerarán que non pertencen a unha relixión, xa que ese estado non vai ben coas ocupacións da súa vocación (… ) non tendo máis mosteiro que as casas dos enfermos e aquela en que reside a superiora, nin máis cela ca un cuarto de aluguer, nin máis capela que a igrexa parroquial, nin máis claustro que as rúas da cidade, nin máis encerro que a obediencia, non tendo que ir máis que a casa dos enfermos ou aos lugares necesarios para o seu servizo, nin máis reixas que o temor de Deus, nin máis ver que a santa modestia, e como non fixeron ningunha outra profesión para asegurar a súa vocación máis que unha confianza continua na divina Providencia pola ofrenda que lle fixeron de todo canto elas son e polo servizo que lle prestan na persoa dos pobres. (Conferencia do 24 de agosto de 1659)

Reflexión:

San Vicente de Paúl debuxa o rostro de Xesús en cada unha das súas obras, logrou plasmalo de forma artística, única e nova na corporalidade feminina campesiña de Francia do século XVII; mulleres con gran sensibilidade relixiosa e social que se converten en nais, mestras, enfermeiras, acompañantes e misioneiras da caridade. Mulleres que coñecen de primeira man o sufrimento e as angustias do seu pobo, porque os seus corpos tamén levan as cicatrices da inxustiza social, a discriminación e o empobrecemento. As Damas da Caridade non podían realizar os oficios sinxelos de proximidade e atención aos pobres, é por iso que envían ás súas criadas para realizalos, pero estas fano de forma obrigada e brusca, é así como Deus suscita en pequenas aldeás o desexo de suplir ás servas das damas, converténdose noutras servas dos pobres que ven a Cristo no rostro de quen serve, ofrecéndolles dozura, compaixón e devoción.

San Vicente non se cansa de repetir que desde a eternidade Deus pensou na Compañía das Fillas da Caridade, pensou nunha muller como Margarita Nasseau, co encargo de mostrar o camiño ás demais; sendo o 29 de novembro de 1633 a data da súa fundación baixo a dirección de Santa Luisa de Marillac.

É por iso que a misión das Fillas da Caridade realízase en comunidade servindo aos pobres, por todos os lugares do mundo (presente en 94 países), rompendo calquera tipo de fronteiras. Non hai ningunha clase de pobreza que lle sexa allea ás Fillas da Caridade.

Preguntas:

- Logrei ver no rostro feminino a un Deus que salva?

- Sinto que desde a eternidade Deus pensou en min? E se é así… Como logro proxectar ese pensamento de Deus?

- A miña comunidade Eclesial, ou o meu grupo de Familia Vicentina, considérase un só corpo capaz de reflectir o rostro de Jesús para a humanidade?

VENRES 29 SETEMBRO. NO NOME DO PAI, DO FILLO E DO ESPÍRITO SANTO

Os nenos expósitos.

Escoitemos a San Vicente de Paúl:

E por que encargarnos dos nenos expósitos? É que non temos xa bastantes quefaceres? Meus irmáns, acordémonos do que dixo o noso Señor aos seus discípulos: «Deixade que os nenos veñan a min»; gardémonos moito de impedir que veñan a nós; se non, seriamos contrarios a el. Que amizade non demostrou el polos nenos, ata tomalos en brazos e bendicilos coa súa man? Non foron eles a ocasión para que nos dese unha regra para a nosa salvación, mandándonos que nos fixésemos semellantes a eles, se queriamos entrar no reino dos ceos? Coidar dos nenos é, en certo xeito, facerse neno; e coidar dos nenos expósitos é ocupar o lugar dos seus pais, ou mellor aínda, o de Deus, que dixo que, se a nai chegase a esquecerse do seu fillo, el non o esquecería se o noso Señor vivise aínda entre os homes e vise aos nenos abandonados polo seu pai e pola súa nai, como estes, credes seica, pais e irmáns meus, que os abandonaría? Deterse a pensar nisto sería cometer unha inxuria contra a súa bondade infinita, e seriamos infieis á súa graza, que nos escolleu para a dirección dese asilo, se quixésemos librarnos das molestias que nos causa. (XI a páx. 395)

Reflexión:

Pensar na imaxe dun neno seguramente evoca en todos nós tenrura, inocencia, pureza… é máis, para Xesucristo hai que ser como nenos para entrar no Reino dos Ceos. Con todo, a retina de San Vicente albiscou a barbarie cometida con centos de nenos quen no século XVII francés eran abandonados na rúa. Denominóuselles “nenos expósitos”, un apelativo que só os cualificaba pero que pouco facía por remediar a situación. Conscientes desta realidade, figuras como Vicente de Paúl e Luisa de Marillac, loitaron incansablemente por acoller nos seus corazóns e fogares a quen xacía desamparados nas rúas de París.

Na actualidade, este escenario deshumanizador en lugar de erradicarse agravouse. Hoxe, a nenez non só está abandonada senón que é vítima dos malos tratos, da exclusión, experimenta a pobreza extrema, padece fame e é explotada sexual e laboralmente. Fronte a estas circunstancias, a Familia Vicenciana que conmemora o IV centenario do nacemento do Carisma denuncia e combate este mal que afecta notablemente aos que Xesús declarou como os “máis grandes do Reino dos ceos”.

Preguntas:

- Estamos ao tanto e somos conscientes desta grave situación que padece a infancia no mundo?

-  Que accións concretas desde a miña realidade poden axudar aos nenos que se atopan en tales condicións?

-  Confío na forza da oración como ferramenta eficaz para remediar estas problemáticas?