ORACIÓNS SEMANA DO 17 AO 21 DE FEBREIRO

LUNS 17 FEBREIRO. No nome do Pai, do Fillo e do Espírito Santo

Lectura do santo evanxeo segundo san Mateo (5,17-37):

Naquel tempo, dixo Xesús aos seus discípulos: «Non» creades «que vin a abolir a Lei e os profetas: non vin a abolir, senón a dar plenitude. Asegúrovos que antes pasarán o ceo e a terra que deixe de cumprirse ata a última letra ou til da Lei. O que se salte un só dos preceptos menos importantes, e llelo ensine así aos homes será o menos importante no reino dos ceos. Pero quen os cumpra e ensine será grande no reino dos ceos. Asegúrovolo: Se non sodes mellores que os escribas e fariseos, entraredes no reino dos ceos. Oístes que se dixo aos antigos: Non matarás", e o que mate será procesado. Pero eu dígovos: Todo o que estea pelexado co seu irmán será procesado. E se un chama o seu irmán "imbécil" terá que comparecer ante o Sanedrín, e se o chama "renegado" merece a condena do lume.

Polo tanto, se cando vas poñer a túa ofrenda sobre o altar, te acordas alí mesmo de que o teu irmán ten queixas contra ti, deixa alí a túa ofrenda ante o altar e mírate primeiro a reconciliarte co teu irmán, e entón volve presentar a túa ofrenda.

(…) A vós abóndavos dicir "si" ou "non"».

Palabra do Señor

ORACIÓN: A PAZ VIRÁ (dous coros)

Se cres que o sorriso é máis forte que as armas,

 se cres no poder da man estendida,

 se cres que o que irmá as persoas

 é máis forte que o que as separa,

 se cres que ser diferente é unha riqueza e non un perigo,

 se sabes mirar aos outros cun pouco de amor,

 se prefires a esperanza á sospeita,

 se crees que ti has dar o primeiro paso para achegarte ao outro,

 se podes alegrarte da alegría do veciño,

 se a mirada dun neno aínda che chega ao corazón,

 a paz virá.

Se a inxustiza que padecen os outros che fai  tanto dano

como se ti a padeceses,

se sabes aceptar que o outro te axude,

se cres que o perdón vai máis aló da vinganza,

se sabes cantar a alegría dos demais e bailar a túa festa,

se podes escoitar -malia que perdas tempo-,

cun sorriso nos beizos, como che explican as desgrazas,

se sabes aceptar a crítica sen defenderte,

se cres que os outros poden axudarte a cambiar,

se o Evanxeo non te escandaliza, ...

a paz virá.

Se sabes escoller e aceptar un punto de vista diferente ao teu,

se non descargas as túas culpas sobre os demais,

se o outro é, por encima de todo, o teu irmán,

se a rabia é para ti un signo de debilidade e non de forza,

se prefires ser ferido antes que facer dano a alguén,

se miras o pobre e o oprimido sen sentirte un heroe,

se cres que o amor é a única forza,

se cres que a paz é posible, ...

a paz virá.                                     J.M. Moratiel

MARTES 18 FEBREIRO. No nome do Pai, do Fillo e do Espírito Santo.

Día de Guinea

MÉRCORES 19 FEBREIRO. No nome do Pai, do Fillo e do Espírito Santo.

XESTOS POR UN MUNDO NOVO

Todo é novo cando hai amor. Amor aos de casa, amor aos veciños, sorrindo ao que encontro, compartindo o pouco ou moito que teño, ofrecendo cariño a quen busca amizade.

Aquí un xesto concreto: Un profesor universitario de socioloxía quixo que os seus alumnos se internasen nos suburbios de Boston para conseguir as historias de douscentos mozos. A estes alumnos pediulles que fixesen unha avaliación do futuro de cada entrevistado. En todos os casos os estudantes escribiron: "Sen a menor probabilidade". Vinte e cinco anos despois, outro profesor de socioloxía deu casualmente co estudo anterior e encargou aos seus alumnos un seguimento do proxecto, para ver que sucedera con aqueles rapaces. Coa excepción de vinte individuos que se mudaran ou morreran, os estudantes descubriron que 176 restantes dos 180 alcanzaran éxitos superiores á media como avogados, médicos e homes de negocios.

O profesor quedou atónito e decidiu continuar o estudo. Afortunadamente, todas aquelas persoas vivían na zona e foi posible preguntalo a cada unha como explicaba o seu éxito. En todos os casos a resposta moi sentida, foi: "Tiven unha mestra".

A mestra aínda vivía, e o profesor buscou a aínda esperta anciá para preguntarlle de que fórmula máxica se servira para salvar aqueles rapaces da sordidez do suburbio e guialos cara ao éxito.

En realidade, é moi simple - foi a súa resposta- Eu amábaos.

ORACIÓN (xuntos)

Oh Deus, que guías aos homes

polo camiño do ben, e márcanos metas

que conseguir, ilusións que cumprir,

soños que realizar,…

Dános confianza

no que temos que facer

e a fortaleza para cumprilo!

Que a realidade non oscureza a nosa ilusión,

que o fracaso non nos faga desistir!

Dános, Señor, a capacidade de soñar a vida

antes de facela,

e facer a vida segundo un proxecto soñado! Amén

XOVES 20 FEBREIRO. No nome do Pai, do Fillo e do Espírito Santo.

Grazas, entre todos é máis doado confiar

Non é tan doado confiar.

Queremos confiar nos demais, sempre esperamos que nos digan a verdade. A decepción é unha das cousas que máis nos mancan, en que podemos confiar? Preocupámonos moito por non fallar aos demais, por non defraudar a súa confianza.... Non defraudar, e que non nos defrauden os demais.

Un non espera que os seus seres máis queridos lle fallen, que un pai, un amigo, un irmán, a túa noiva che fallen. E en moitos casos encerrámonos como unha tartaruga coa cabeza na cuncha, por medo a que nos fagan dano.

Escoitade a seguinte fábula:

A ra e o escorpión

Conta un relato popular, que nas beiras do río Níxer, vivía unha ra moi xenerosa.

Cando chegaba a época das chuvias ela axudaba a todos os animais que se encontraban en problemas ante a enchente do río. A súa xenerosidade e nobreza non lle permitían aproveitarse delas en circunstancias tan desiguais.

Tamén vivía por alí un escorpión, que certo día lle suplicou á ra: "Desexo atravesar o río, pero non estou preparado para nadar. Por favor, lévame á outra beira sobre as túas costas".

A ra, que aprendera moito durante a súa longa vida chea de privacións e desencantos, respondeu deseguida: " Que te leve sobre as miñas costas? Nin pensalo! Coñézote o suficiente para saber que se estou preto de ti, me inxectarás un veleno letal e morrerei! "

O escorpión replicoulle: "Non digas estupideces”. Ten por seguro que non te picarei. Porque se así o fixese, ti afundiríaste nas augas e eu, que non sei nadar, perecería afogado. "

A ra negouse ao principio, pero a incuestionable lóxica do escorpión foron convencéndoa... e finalmente aceptou. Cargouno sobre as súas escorregadizas costas, onde el se agarrou, e comezaron a travesía do río Níxer.

Todo ía ben. A ra nadaba con soltura a pesar de soster sobre as súas costas o escorpión. Pouco a pouco foi perdendo o medo a aquel animal que levaba sobre as súas costas.

Chegaron á metade do río. Atrás quedara unha beira. Fronte a eles divisábase a beira á que debían chegar. A ra, habilmente sorteou un remuíño...

Foi aquí, e de súpeto, cando o escorpión picou á ra. Ela sentiu unha dor aguda e percibiu como o veleno se estendía por todo o seu corpo. Comezaron a fallarlle as forzas e a súa vista anubrouse. Mentres afogaba, quedáronlle forzas para berrarlle ao escorpión:

"Sabíao! Pero... Por que o fixeches? "

O escorpión respondeu: "Non podo evitalo. É a miña natureza".

E xuntos desapareceron no medio do remuíño mentres afogaban nas profundas augas do río Níxer.

Mirando polo lado positivo, o que debemos facer é gozar das ras que encontremos no noso camiño, e estar sempre alerta dos escorpións. Nós, os humanos, temos liberdade, e con esa liberdade podemos decidir a moral coa que actuamos. Cada quen decide se se rexe pola moral da ra ou pola moral do escorpión; ti podes escoller en que te convertes e como rematará a túa vida.

Entre todos é máis doado confiar.

VENRES 21 FEBREIRO. No nome do Pai, do Fillo e do Espírito Santo.

UN PROXECTO COMÚN: CAMBIAR A INXUSTIZA POR XUSTIZA

Todos somos conscientes da situación actual de desequilibrio entre unhas persoas e outras. Algunhas temos moito mentres outras persoas sobreviven con menos do necesario.

Non podemos enganarnos culpabilizando soamente ás estruturas económicas e políticas de todos os males da sociedade, tranquilizando así as nosas conciencias, e esperando exclusivamente do cambio da economía, das finanzas ou da administración pública, a solución de todos os problemas. Responsabilidade individual.

En primeiro lugar, porque nesas estruturas operan e inflúen persoas individuais, coa súa propia responsabilidade. Ademais, porque sempre haberá situacións de soidade e desarraigamento, que dificilmente poderá resolver soamente a acción protectora das institucións sociais. Ningunha reforma estrutural nin ningunha reivindicación social poderán ofrecer amizade e compañía ao que se sente só e fracasado.

Fronte a masificación da sociedade que tende a despersonalizar o individuo, e a maquinaria do Estado moderno, frío e implacable como unha inmensa computadora, é preciso dar a voz de alarma e espertar as conciencias na busca dun novo humanismo que humanice o noso mundo deshumanizado. Porque nós mesmos, todos e cada un pola nosa conta, precisamos facer un cambio, volvernos, "converternos das nosas actitudes de egoísmo e de insolidariedade, das que entresacamos algunhas manifestacións: É necesario un novo humanismo e unha nova civilización. E nós, individuos desta cadea, pero persoas de ben, entre todos, podemos conseguilo.

ORACIÓN (xuntos)

Señor, poño cada unha das miñas relacións diante túa

e pídoche que as bendizas.

Axúdame a elixir as miñas amizades con sabedoría.

Dáme discernimento e fortaleza para distinguir

quen me fai ben e quen me pode facer mal,

a quen podo estimular ou defraudar.

Quero ser coma Ti:

o Amigo que nunca falla!