ORACIÓNS SEMANA CONTRA A FAME 2014

MARTES 4 FEBREIRO. NO NOME DO PAI, DO FILLO E DO ESPÍRITO SANTO

Unha vez finalizada a Campaña pola Paz e Contra a Intolerancia somerxémonos nunha nova campaña (na maioría dos casos, moi ligadas).  O motivo propónnolo  Mans Unidas: 

Loitar contra a fame e a extrema pobreza.

Os Obxectivos de Desenvolvemento do Milenio, tamén coñecidos como Obxectivos do Milenio, son oito propósitos de desenvolvemento humano fixados no ano 2000, que os 192 países membros das Nacións Unidas acordaron conseguir para 2015.

Os títulos dos oito obxectivos, coas súas metas específicas, son:

Obxectivo 1: Erradicar a pobreza extrema e a fame.

Obxectivo 2: Lograr o ensino primario universal.

Obxectivo 3: Promover a igualdade entre os xéneros e a autonomía da muller.

Obxectivo 4: Reducir a mortalidade infantil.

Obxectivo 5: Mellorar a saúde materna

Obxectivo 6: Combater o VIH/SIDA, o paludismo e outras enfermidades.

Obxectivo 7: Garantir o sustento do medio.

Obxectivo 8: Fomentar unha asociación mundial para o desenvolvemento.

Co lema "un mundo novo proxecto común" Mans Unidas presenta a súa campaña contra a fame 2014, na que se nos propón reflexionar sobre o obxectivo 8 do milenio: Fomentar unha asociación mundial para o desenvolvemento. Sabemos que o desenvolvemento dos pobos depende de que se recoñezan como parte dunha soa familia. Por iso, Mans Unidas trata de ser fermento polo Amor, implantando a lóxica do DON, o amor que mira á persoa concreta e lle abre a plenitude da súa existencia. Os cristiáns cremos que a relación fraterna chega tamén ás relacións entre os países, como nos propón o Papa Francisco na súa mensaxe da Paz.

NOSOPAI

MÉRCORES 5 FEBREIRO. NO NOME DO PAI, DO FILLO E DO ESPÍRITO SANTO

A pesar de moitos esforzos que se veñen facendo para erradicar esta "eiva" mundial, a pobreza e a fame seguen estando presentes en cifras realmente inaceptables: 1.300 millóns de persoas en situación de pobreza extrema no mundo, e preto de mil millóns que padecen fame mentres, segundo a FAO, se desperdician 1.300 millóns de toneladas de alimentos. Cada día morren de fame máis de 40.000 persoas. Cantos morreron en Lampedusa? Cantos en Filipinas? Cantos morren cada día en Siria? E en España? …? E... hai tempo que sabemos de sobra que é posible acabar coa fame no mundo.

A pobreza ten múltiples causas, e diso debemos ser conscientes. Os pobres, marxinados, excluídos e famentos, en España e no mundo, non xermolan da terra, como as árbores. Son froito da acción directa de persoas e estruturas que a provocan precisamente coa acumulación da súa riqueza, patrimonial ou especulativa ao longo e o ancho do noso mundo.

Uns acaparan terras en países alleos en beneficio propio e a expensas dos seus habitantes, outros especulan co diñeiro que debería servir para a economía produtiva, outro especulan cos alimentos e encarecen ou imposibilitan a comida de millóns de persoas, outros eluden de mil formas os seus impostos ou defráudanos, ou acumulan as súas riquezas en paraísos fiscais... todo iso fai que a riqueza se acumule en poucas mans en vez de distribuírse entre a maioría dos que habitamos o planeta: A RIQUEZA duns poucos EMPOBRECE á maioría da humanidade.

Abrímonos á luz que nos ofrece a Palabra de Deus:

"E ao ver a multitude, sentiu compaixón por ela, porque estaban vexados e abatidos, como ovellas que non teñen pastor...

Cando empezou a caer a tarde os discípulos achegáronse a el e dixéronlle:

- Estase a facer tarde e este é un lugar despoboado. Despide a xente para que vaian ás aldeas a comprar comida.

Xesús contestoulles:

- Non teñen por que irse. Dádelles vós de comer... " (Mat 14)

XOVES 6 FEBREIRO. NO NOME DO PAI, DO FILLO E DO ESPÍRITO SANTO

Afirmamos a nosa fe no futuro da humanidade. (a dous coros):

"Hoxe, na noite do mundo, e na esperanza da Boa Nova, afirmo con audacia a miña fe no futuro da humanidade.

Négome a crer que as circunstancias actuais fagan incapaces as persoas para facer unha terra mellor.

Négome a crer que o ser humano non sexa máis que unha palliña de palla azoutada pola corrente da vida, sen ter posibilidade ningunha de influír no curso dos acontecementos.

Négome a compartir a opinión daqueles que pretenden que o ser humano é tan cativo da noite sen estrelas, do racismo e da guerra, que a aurora radiante da PAZ e da fraternidade non poderá nunca chegar a ser unha realidade.

Négome a facer miña a afirmación cínica de que os pobos irán caendo, un tras outro, no turbillón do militarismo, cara ao inferno da destrución termonuclear.

Creo que a verdade e o amor sen condicións, terán a última palabra. A vida, aínda provisionalmente vencida, é sempre máis forte que a morte.

Creo firmemente que, mesmo no medio dos obuses que estalan e dos canóns que resoan, permanece a esperanza dun radiante amañecer.

Atrévome a crer que un día, todos os habitantes da terra poderán ter tres comidas ao día para a vida do seu corpo, educación e cultura para a saúde do seu espírito, igualdade e liberdade para a vida do seu corazón.

Creo igualmente que un día, toda a humanidade recoñecerá en Deus a fonte do seu amor.

Creo que a bondade salvadora e pacífica chegará ser un día, a lei da humanidade. Que o lobo e o cordeiro poderán descansar xuntos, que cada ser humano poderá sentar debaixo da súa figueira, na súa viña, e ninguén terá xa que ter medo.

Creo firmemente que o conseguiremos".

 Martin Luther King

NOSOPAI

VENRES 7 FEBREIRO. NO NOME DO PAI, DO FILLO E DO ESPÍRITO SANTO

Sor Rosalía Rendu, naceu o 9 de setembro de 1786 en Confort, en Francia. Dende nena foi educada no exercicio da caridade, polo que o atractivo polo servizo dos pobres era nela natural. Cando tiña 15 anos, fixo unha experiencia coas Fillas da Caridade no veciño hospital de Gex: ese foi o inicio da súa vocación. O 25 de maio de 1802 foi recibida no seminario da Casa Nai das Fillas da Caridade en París. Púxose enferma e foi enviada a unha casa do bario de Mouffetard, barrio pobre de París, onde permaneceu 53 anos, ata a súa morte. Dedicouse ás obras que realizaba xa a Comunidade e fundou outras novas. De xeito especial dedicouse á visita aos pobres a domicilio. Foi un instrumento de pacificación. A casa das Irmás converteuse en refuxio dos pobres do barrio. Sor Rosalía foi tamén guía de moitos, con frecuencia nobres, no exercicio da caridade. Sor Rosalía morreu o 7 de febreiro de 1856, despois de pasar os últimos anos da súa vida no sufrimento e a cegueira. Hoxe recordamos  a vida desta beata que traballou incansablemente en prol dos máis pobres da cidade, disposta como refuxio para necesitados e que tempo de loitas civís traballou a favor da paz e convenceu moitos mozos e ricos para que se dedicasen a obras de caridade. Hoxe é un exemplo de caridade para nós.

ORACIÓN

Que sexamos, Señor, mans unidas

en oración e no don.

Unidas ás túas mans nas do Pai,

unidas ás ás fecundas do Espírito,

unidas ás mans dos pobres.

Mans do Evanxeo,

sementadoras de Vida,

lámpadas de Esperanza,

voos de Paz.

Unidas ás túas mans solidarias,

partindo o Pan de todos.

Unidas ás túas mans traspasadas

nas cruces do mundo.

Unidas ás túas mans xa gloriosas de Pascua.

Mans abertas, sen fronteiras,

ata onde haxa mans.

Capaces de estreitar o mundo enteiro,

fieis ao terceiro mundo,

sendo fieis ao Reino.

Tensas na paixón pola Xustiza,

tenras no Amor.

Mans que dan o que reciben,

na gratuidade multiplicada,

sempre máis mans,

sempre máis unidas.

Que así sexa!

Pedro Casaldáliga