ORACIÓNS SEMANA 28 SETEMBRO - 2 OUTUBRO

LUNS 28 SETEMBRO 2015. NO NOME DO PAI…..

MIGRANTES

Á terrible situación dos naufraxios nas costas do sur de Europa con miles de inmigrantes subsaharianos tentando escapar da situación de extrema pobreza, sumouse este verán o drama dos refuxiados sirios que foxen da situación de guerra e persecución á que ven sometidos. Emigrantes sirios e tamén afgáns e paquistanís, que nos últimos días tratan de chegar a Alemaña, principalmente, pola fronteira entre Hungría e Serbia.

A crise dos inmigrantes e refuxiados que foxen da guerra lonxe solucionarse é cada vez máis aterradora: persoas que o arriscan todo para poder salvar a súa vida ou gozar de dignidade humana á que teñen todo o dereito. Son sobrecolledoras as imaxes de miles de persoas tratadas coma se fosen animais e simplemente rexeitadas pola Unión Europea. Fronte a esta crúa realidade non podemos pechar os ollos. Ante esta tráxica realidade é necesario actuar xa agora.

Palabra: Mt 5, 4

“Ditosos os que sofren, porque serán consolados”

Reflexión

Pode parecer sensacionalistas pero: Queda moito por facer mentres 800 millóns de persoas vivan nos países do Sur en condicións de pobreza e, delas, 550 millóns estean na miseria; mentres 6 millóns de nenos morran cada ano antes de cumprir os 5 anos; mentres 58 millóns de nenos non van á escola primaria e mentres millóns de nenos e mozos vivan marxinados dos progresos mundiais. Como te sitúas ante esta realidade?

Oración do Mozo Migrante

Aquí estou, á beira do camiño, sen camiño;

os meus pasos buscan as túas pegadas

para poñer as miñas pisadas,

a vida e a morte están ante min como un reto;

o ben e o mal crúzanse no meu corazón

 que sen descanso busca, pide e chama.

Eu quero ser ditoso, home en camiño;

eu quero ser libre coa liberdade do teu exemplo.

Quero deixar atrás as chamadas inútiles

do diñeiro, do poder, do pracer, do que no fondo é nada.

Quero ser

desde as miñas raíces e a miña historia de ilusións e fracasos,

desde as miñas loitas e as miñas crises

un camiño de esperanza aberto cara á vida eterna,

onde ti moras e onde esperas cun corazón de amigo,

a miña chegada.

Señor Xesús, contigo faise o camiño suave e lixeiro,

ao levar entre ti e eu -os dous xuntos-

esta pesada carga.

Quero ser discípulo teu,

e aprender de ti, Mestre,

a ser libre como o vento,

no teu Espírito, que guía e salva.

Así sexa. Amén

MARTES 29 SETEMBRO 2015. NO NOME DO PAI…..

Evanxeo

"Homes de Galilea, por que seguides mirando ao ceo? Este Xesús que lles foi quitado e foi elevado ao ceo, virá da mesma maneira que o viron partir". (Hch 1, 11)

Reflexión

Nós somos como cometas que poden chegar a voar moi alto, tan alto como cada un e cada unha de nós se atreva a voar. E así pasa a nosa vida tratando de chegar moi alto.

Pero coidado, porque isto de subir pódese interpretar como querer chegar a ser máis que os demais, ter máis poder, máis cousas, mellor soldo... e nada máis afastado da realidade do evanxeo.

Din que só se pode estar por encima do outro cando se lle está axudando a levantar; esa é a cometa que vos fará subir máis e máis para chegar á felicidade, porque a felicidade está en darse aos demais.

Esa cima á que pretendemos chegar, para nós os cristiáns, ten unha senda marcada na persoa de Xesús. O final desta senda ten un tesouro, a felicidade.

Si, como ben di os nosos querido Papa Francisco, o evanxeo é un manual para ser felices, oxalá que aos poucos o vaiades descubrindo.

Pensade nalgún momento da vosa vida na que fostes felices facendo algo por alguén.

Oración final

Señor Xesús,

Ti que entendiches a vida desde o servir,

Que lograches facer felices a aqueles cos que te cruzaches.

Dános a fortaleza para non deixarnos levar polo vento

Do conformismo, da preguiza, do eu non podo...

Fainos xente que suba alto e faga subir moi alto a aqueles que nos rodean.

Amén.

MÉRCORES 30 SETEMBRO 2015. NO NOME DO PAI…..

O verdadeiro valor dunha persoa non se atopa na súa intelixencia, nin nos seus talentos, nin nas súas habilidades, nin sequera nos seus principios.

O auténtico valor dunha persoa, o máis valioso, o que é exclusivo, inconfundible, o que é innato ao gran ser humano, é esa capacidade tremendamente xenerosa de situarse no lugar do outro, de esquecerse dun mesmo, de substituír o EU por riba de todo ao TI como una mesma parte. De postergar ser o centro do universo por empatizar cos teus semellantes. De aparcar a falsa necesidade do noso ego pola bondade de prestar axuda aos demais. De desatender os nosos desexos por atender os desexos dos que de verdade che necesitan nese momento.

Esa calidade, que é tan escasa na actualidade, é a que máis valor ten, porque nun mundo tan superficial e caótico como é o actual, onde cada cal camiña en soidade e mira por si, é realmente difícil atopar a persoas que non soamente se preocupen por ti, senón que se ocupen de facerte sentir feliz.

Sentir empatía require dun grao de atención cuantioso, dun esforzo extraordinario de observar ao outro.

Sexamos máis humanos e desenvolvamos a nosa empatía, situémonos no lugar do outro e tentemos comprendelo en cada situación. As relacións humanas funcionarían moito mellor se practicásemos a escoita activa desde o noso corazón e apreciásemos de verdade os sentimentos e necesidades dos demais.

Evanxeo (Mt 18, 1-3)

“Naquel tempo achegáronse a Xesús os discípulos e dixéronlle: «Quen é, pois, o maior no Reino dos Ceos?» El chamou a un neno, púxoo no medio deles e dixo: «Eu asegúrovos: se non cambiades e vos facedes como os nenos, non entraredes no Reino dos Ceos”.

Lectura

Reflexión

Ás veces podemos chegar a pensar que non temos nada que ofrecer aos demais, pero simplemente é porque non te paraches a reflexionalo. Pensa: que podo facer hoxe para que ti te sintas mellor?

Oración final

Señor,

Ensíname a apreciar todo o que teño, todo o que son.

Porque son eu, cos meus acertos e os meus defectos,

O que foi creado á túa imaxe e semellanza.

Axúdame a apreciarme nas miñas limitacións,

Nos meus erros e meteduras de pata...

Porque son todas estas cousas as que tamén me fan máis persoa e me axudan a crecer ao aprender das miñas propias debilidades.

Amén.

XOVES 1 OUTUBRO 2015. NO NOME DO PAI…..

LAUDATO SI

Sobrequecemento do planeta, cambio climático, contaminación masiva, sobreproducción de lixo, perda da biodiversidade, conversión do marabilloso mundo mariño en cemiterios subacuáticos, inminente carencia de auga potable para os máis pobres, desaparición de culturas milenarias…

Recentemente, o Papa Francisco na súa encíclica “Laudato si”, cunha linguaxe directa e incisiva, cuestiona o modelo produtivo dominante e o consumismo nos países ricos e aborda a cuestión da desigualdade na distribución dos recursos.

Estas son algunhas das súas reflexións:

- A terra dos pobres do Sur é rica e pouco contaminada, pero o acceso á propiedade dos bens e recursos para satisfacer as súas necesidades vitais estalles vedado.

- É insustentable o comportamento daqueles que consomen e destrúen máis e máis, mentres outros aínda non poden vivir de acordo coa súa dignidade humana.

- Unha boa educación escolar coloca sementes que poden producir efectos ao longo de toda unha vida.

Debemos seguir educándonos para seguir creando unha cultura de xustiza e solidariedade, prestando atención a quen se atopa en situación de desvantaxe económica, de marxinalidade ou en risco. Colaborando con quen está lonxe ou cos compañeiros e compañeiras con quen compartes aula.

Palabra. Salmo 19:1

"Os ceos cantan a gloria de Deus, e o firmamento anuncia a obra das súas mans".

Reflexión

Cales cres que son as causas profundas dese panorama desolador? A tecnoloxía ao servizo dos máis poderosos e ricos? É a especulación financeira? Podemos aínda facer algo? Podemos e debemos buscar un novo comezo? Oxalá a túa resposta sexa, como vicenciano, SI.

Oración

Creo firmemente que o conseguiremos.

Creo firmemente na humanidade.

Creo que, na noite escura do mundo,

aínda que algúns se empeñen, amanece a paz.

Négome a crer que o home non poida

facer co seu esforzo un mundo mellor.

Négome a crer que o odio e o racismo

non poidan un día dar paso ao amor.

Creo firmemente que o conseguiremos.

Négome a aceptar as noites de odio,

as noites de guerra, noites de dor.

Négome a crer que somos cautivos

do medo, o fracaso, de alzar a nosa voz.

Creo firmemente que o conseguiremos.

Atrévome a crer no corazón,

en tardes de abrazos e de primavera.

Pancartas de paz, xustiza, ilusión.

Escóitase o rumor da nova era.
Creo firmemente que o conseguiremos.

VENRES 2 OUTUBRO 2015. NO NOME DO PAI…..

Palabra de Deus:

No grupo dos crentes todos pensaban e sentían o mesmo: posuíano todo en común e ninguén chamaba seu propio nada do que tiña. Os apóstolos daban testemuño da resurrección do Señor Xesús con moito valor. E Deus mirábaos a todos con moito agrado. Ningún pasaba necesidade, pois os que posuían terras ou casas vendíanas, traían o diñeiro e poñíano a disposición dos apóstolos; logo distribuíase segundo o que necesitaba cada un. (*Hech 4, 32-35)

Lectura

Nun xornal destes días atrás podiamos ler: Ante a amplitude do drama dos refuxiados, o Papa Francisco dirixiu este domingo «un chamamento especial ás parroquias, ás comunidades relixiosas, aos mosteiros e aos santuarios de toda Europa a manifestar o sentido práctico do Evanxeo acollendo unha familia de refuxiados».

O Santo Pai insistiu en que «cada parroquia, cada mosteiro e cada santuario de Europa acolla unha familia, comezando pola miña propia diocese de Roma». Francisco engadiu que, do mesmo xeito que as demais parroquias da Cidade Eterna, «tamén as dúas parroquias do Vaticano acollerán nestes días a dúas familias de refuxiados».

Que é por tanto unha parroquia? É a comunidade na que os crentes coñecen, viven e celebran a súa fe, con obras e palabras. Precisamente por iso, a presenza vicenciana é tamén “parroquia”, porque ofrece a quen queira a posibilidade de coñecer, vivir e celebrar a fe no Deus de Xesús e o seu Reino.

Reflexión

- Coñeces a túa parroquia?

- É para ti unha comunidade na que coñecer, vivir e celebrar a fe?

- É lugar de compromiso? Podes ti comprometerte na túa parroquia?

Oración final

Pai bo,

pedímosche que as parroquias sexan auténticas comunidades en que compartir e vivir a fe.

Dános a nós o arroxo necesario para facer camiño na fe

e comprometernos na construción do Reino. Amén