ORACIÓNS SEMANA 22-26 MAIO

LUNS 22 MAIO

NO NOME DO PAI, DO FILLO E DO ESPÍRITO SANTO

GRAZAS A TODOS, GRAZAS A DEUS POR MARÍA

Bo día, comezamos esta mañá facendo silencio e deixando a nosa mente tranquila antes de empezar.

Agora que se pasou o “ruído”, o balbordo e a emoción da festa so sábado, ou mesmo da fin de semana, podemos pararnos e pensar nunha pequena idea que aprendemos neste mes que dedicamos á nosa nai, a virxe.

EVANXEO: Lucas 2, 19

«Pero María conservábao e meditaba todo no seu corazón».

LECTURA: Oración a María do seu Fillo agradecido (José Luis Martín Descalzo)

Douche grazas María, por ser unha muller.

Grazas por ser muller como a miña nai e por selo nun tempo no que ser muller era como non ser nada.

Grazas porque cando todos te consideraban unha muller de nada ti fuches todo, todo o que un ser humano pode ser e moito máis, a plenitude do home, unha vida completa.

Grazas por ser unha muller libre e liberar, a muller máis libre da historia, porque ti fuches a única non atada ao pecado, a única que nunca foi mediocre, a única verdadeiramente chea de graza e de vida.

Grazas porque fuches valente, grazas por non ter medo.

Grazas porque entendiches a maternidade como un servizo á Vida!

Grazas porque entendiches a virxindade como unha entrega!

Grazas por ser alegre nun tempo de tristes, por ser valente nun tempo de covardes.

Grazas por respectar a vocación do teu Fillo cando se foi cara á súa tolemia, por non darlle consellos prudentes, grazas por deixalo medrar e por sentirte orgullosa del.

Grazas por saber quedar en silencio e na sombra durante a súa misión, pero sostendo de lonxe o grupo de mulleres que seguían ao teu Fillo.

Grazas por subir ao Calvario cando puideches quedar afastada do pranto, por aguantar á beira do sufriente.

Grazas por aceptar a soidade dos anos baleiros.

Grazas por seguir sendo nai e muller no ceo.

Grazas por non reclamar nunca con palabras baleiras o teu dereito de muller na Igrexa, pero ao mesmo tempo ser de feito o membro máis eminente da Igrexa, a primeira redimida.

REFLEXIÓN

Despois das festas, adoitamos lembrar de bo grado os momentos vividos. Hai outros recordos, que virán despois de moito tempo, porque non son sentimentos, senón que son realidades vividas nas que nos sentimos axudados, coidados, protexidos, e só o descubrimos despois de moito tempo, e entón brota a gratitude, o desexo de facer chegar a quen nos fixo o ben, o recoñecemento polo ben que nos fixo. Empecemos polos que temos preto, recoñecendo todo o bo que fan por nós, e tentando poñernos “ao choio” e facer tamén nós como fixeron. Esta será a mellor maneira de que o exemplo de María perdure en nós: seguir facendo o ben, como Ela fixo e fai en nós

MARTES 23 MAIO

NO NOME DO PAI, DO FILLO E DO ESPÍRITO SANTO

EVANXEO: Lucas 1, 28-31

«Entrou o anxo onde estaba ela e díxolle: “Alégrate, o Señor está contigo. Ao oílo, ela turbouse e discorría que clase de saúdo era aquel. O anxo díxolle: “Non temas, María, que gozas do favor de Deus. Mira, concibirás e darás a luz un fillo, a quen chamarás Xesús».

LECTURA: SANTA MARÍA DA FELICIDADE

Unha moza de apenas 15 anos, insignificante para os ollos do mundo, non así para o corazón de Deus... Unha moza, María de Nazaret, moi parecida a cada un de vós, garda o segredo da felicidade...

Se queredes, se estades dispostos a dar o paso dunha vida mediocre, por poñer a felicidade no verbo ter, a unha vida plena, por poñer a felicidade no verbo ser, apuntade!

Se queredes, se estades dispostos a abandonar o voso pequeno acuario de felicidades efémeras e baleiras, e penetrarvos no inmenso mar de Deus, do amor, da Felicidade en maiúsculas... Hoxe, agora, é o momento... A vosa Nai, María, está a piques de desvelarvos o segredo:

-       Felices vós se, como María, abrides o voso corazón aos plans de Deus, o Único capaz de hipotecar as vosas vidas a base de amor, amor do bo.

-       Felices vós se, como María, sodes quen de "esquecervos das vosas cruces" arrimando o ombreiro e o corazón ante as cruces dos vosos irmáns máis necesitados.

-       Felices vós se, como María, facedes da sinxeleza, da humildade, dos últimos postos... un canto á vida, o espello onde se reflicta o auténtico rostro de Deus.

-       Felices vós se, como María, a pesar das dúbidas, do medo, da pouca experiencia, vos dades un atracón de facer en todo momento a vontade daquel que nunca falla.

-       Felices vós se, como María, estades pendentes dos vosos irmáns e respondedes ás súas necesidades arroxándovos ás cunetas do mundo coa única forza capaz de cambiar o mundo: a misericordia de Deus.

-       Felices vós se, como María, tedes un corazón limpo, transparente, sen dobleces, capaz de ver a Deus en cada persoa e en cada situación.

                                               J.M de Palazuelo

REFLEXIÓN

-       Como de feliz te sentes?

-       Que che fai verdadeiramente feliz?

-       Anímaste a ser feliz ao estilo de María?

VÍDEO: Oxalá, como María, sexamos quen de cambiar de plans se iso vai facernos realmente felices, se iso é o soño de Deus para cada un de nós.

MÉRCORES 24 MAIO

NO NOME DO PAI, DO FILLO E DO ESPÍRITO SANTO

EVANXEO: Lucas 1, 45-48

«Ditosa ti que criches! Porque se cumprirá o que o Señor che anunciou. María dixo: “Proclama a miña alma a grandeza do Señor, o meu espírito festexa a Deus o meu salvador, porque se fixou na humildade da súa escrava e en diante felicitaranme todas as xeracións».

LECTURA

Seguimos a celebrar o mes de María, a nosa nai. Uns días para aprender dela, unha muller excepcional, unha persoa única, que soubo poñer en hora a súa vida e o seu corazón con Deus... Por iso Deus escolleuna para ser a nai do seu Fillo e a nai de todos e cada un de nós. Imitar as súas virtudes é sinónimo de Felicidade, é autoestrada, directa e sen peaxe, cara ao Señor...

Fíxate no seu reloxo e pon a túa vida e o teu corazón en hora; en hora con María, en hora con Xesús. Por tanto, e nunca mellor dito, chegou a hora... Segue as siguientes instrucións:

- Comproba se o teu reloxo funciona, se está en marcha. Se a túa vida como cristián está parada desde hai tempo, non te preocupes, unicamente recarga as pilas, as pilas da fe. Xa sei que o encontro con Deus leva certas dúbidas, algún que outro sobresalto. Lembra que María tamén se turbou e non sabía moi ben que significaba todo aquilo, pero ela confiou porque sabía que para Deus nada había imposible

- Ten sempre posta a alarma. María ponse en camiño para axudar á súa curmá Isabel. Mantén sempre a túa vida en alerta; hai moita xente que te necesita, moitas situacións nas que se require o teu tempo, as túas capacidades.

- Usa o reloxo, usa o teu tempo e non te fagas escravo del. Que o urxente non che faga esquecer o importante. A vida de María é un canto de servizo, de amor aos últimos. Non se trata de entregar ao Señor unhas horas, uns minutos ou uns segundos... Consiste en investir o teu tempo (toda a túa vida, as 24 horas do día) en Deus e nos seus fillos, os teus irmáns, máis necesitados.

- Transforma as horas, os minutos, os segundos en ofrenda agradable a Deus. Que as agullas do teu reloxo, da túa vida, corran en presenza de Deus, en presenza dos demais; sobre todo cando estes pasen por momentos amargos de dor e sufrimento. É entón cando, simplemente, tes que estar sen pensar no moito que tes que facer ou na "rendibilidade" do teu tempo. Fíxate en María aos pés da cruz.

- Non esquezas revisar a luz. Moita xente, moitos irmáns viven na escuridade, encerrados na súa vidas por medo, por descoñecemento, por falta de fe... Debes ser para cada un eles, luz, claridade, alivio, entendemento, consello, exemplo... Que sería dos discípulos, tras a morte de Xesús, se María non estivese presente

Está o teu reloxo en hora con Xesús como o de María?

XOVES 25 MAIO

NO NOME DO PAI, DO FILLO E DO ESPÍRITO SANTO

MARÍA É O FÍO CONDUTOR ENTRE DEUS E OS HOMES

EVANXEO: Juan 3, 5

«Asegúroche que o que non nace de novo non pode entrar no reino de Deus»

LECTURA

María é o fío que nos une a Cristo.

Mira á túa ao redor, seguro que tes como mínimo un televisor, unha radio, o computador, unha lámpada eléctrica… Parácheste a pensar que o amor de Deus é comparable á corrente eléctrica? Esta analoxía viuna Teresa de Calcuta desta forma:

"Se mirades o interior dos obxectos eléctricos, vedes ás veces cables grandes e pequenos, novos e vellos, baratos e caros, todos aliñados. Ata que a corrente non pase por eles non haberá luz. Ese cable somos nós. E Deus é a corrente. Temos o poder de deixar que o corrente pase por nós, que nos utilice, produza a luz do mundo. Tamén podemos negarnos a iso e deixar que a escuridade se estenda. A Virxe María foi o condutor máis prodixioso. Permitiu a Deus enchela coa súa entrega ("Fágase en min segundo a túa palabra") e quedou "chea de graza". Estar cheo de graza significa estar cheo de Deus. Permitamos que A nosa Señora entre tamén nas nosas vidas e faga que a corrente nos utilice para percorrer o mundo e para que poidamos seguir conectando os cables dos corazóns dos homes e as mulleres á corrente do amor".

ORACIÓN

María de Nazaret,

ti que levaches no teu seo ao meu Señor,

ti que acompañaches os seus primeiros pasos,

ti que fuches a súa primeira educadora,

ti que respectaches, con dor, “o seu cambio de domicilio”,

ti que sufriches a súa morte na cruz,

a túa que confiaches, cando xa ninguén esperaba, na súa resurrección

Móstrame ao Pai!

María de Nazaret,

préstame os teus ollos para non perderme nin un detalle,

préstame os teus oídos para escoitalo con atención,

préstame os teus beizos para contarlle todos os meus segredos,

préstame as túas mans para servilo como se merece,

préstame os teus pés para seguir as súas pegadas,

préstame o teu corazón para amar ata o extremo. Amén

J. M. de Palazuelo

VÍDEO: Ela vive en min, de Alex Ubago

Convídovos a escoitar esta canción, mentres o facemos podemos pensar nas nosas nais e tamén en María, a nosa Nai. Porque seguramente é fácil que pensemos cousas como estas:

É ela a que leva ao ceo da man

A que me quere tal e como son

Esa que enche o mundo de alegría e fantasía

É ela a que me resalta toda a miña tolemia

Esa que me acompaña na aventura que é a vida

A que cura as miñas feridas cos seus bicos

Onde sempre regreso

VENRES 26 MAIO

NO NOME DO PAI, DO FILLO E DO ESPÍRITO SANTO

SAN FELIPE NERI: “SEDE BOS, SE PODEDES”

LECTURA BÍBLICA: Filipenses 4, 4-5

«Estade sempre alegres no Señor, repítovolo, estade alegres»

LECTURA: Quen é San Felipe Neri?

No 1500 en Roma non había escolas, senón que abundaba a miseria, e bandas de nenos abandonados a si mesmos, ladronzuelos e sempre famentos enchían as rúas tentando roubar aos que pasaban ou levar algo de comida dos postos do mercado.

Culto, apaixonado de Deus e sempre de bo humor, este mozo florentino de boa familia naceu en Florencia o 21 de xullo de 1515. “Pippo buono”, chamábanlle todos, deu aos nenos abandonados un fogar e unha familia, e mendigou polas rúas para que tivesen que comer, ensinándolles co canto e a catequese.

Segue moi viva a risa de gran burlón que levaba o corazón de pequenos e grandes a Deus a través da alegría e a sinxeleza, como mostran estas anécdotas da súa vida.

Sede bos, se podedes!

Felipe quería que os seus nenos crecesen na alegría e cantando: todo o contrario que a severidade e o uso do bastón que, na época, considerábanse necesarios para educar aos mozos.

Meus fillos, dicía sede alegres: non quero nin escrúpulos nin melancolías, abonda con que non pequedes.

A súa frase famosa era: “Sede bos, se podedes!”.

Quitádeme os zapatos!

Está claro que para san Felipe, a humildade era a virtude principal. Na súa época había unha relixiosa que tiña gran notoriedade porque se dicía que tiña revelacións. Un día, o Papa mandou a Felipe para comprobar a santidade da monxa, que se atopaba nun convento nos arredores de Roma.

Mentres Felipe estaba de camiño, un violento temporal transformou en lodo a estrada, de maneira que o santo chegou ao seu destino feito un desastre e cos zapatos sucios.

Cando chegou ante el a monxa, coas mans xuntas e unha expresión hierática, Felipe sentou, mostroulle os seus pés, e díxolle: “Quitádeme os zapatos!”.

Indignada polo tratamento, a monxa non o fixo, e mirouno, pero o santo non engadiu nada máis: tomou de novo o manto e volveu a Roma para dicirlle ao Papa que, segundo el, unha persoa que non ten a humildade de poñerse ao servizo de quen o necesita, non pode ser santa.

Os danos da charlatanería

Un día, unha coñecida charlatana foi a confesar onde el. O confesor escoitou atentamente e despois púxolle esta penitencia: “Quítalle as plumas a unha galiña e espárceas polas rúas de Roma. Despois volve onde min”.

A muller, bastante desconcertada, cumpriu con esta estraña penitencia e volveu onde o santo.

“A penitencia non terminou!“, dixo Felipe.  Agora tes que ir por toda Roma e recoller as plumas que esparexiches. “Pero é imposible!”, respondeu a muller.

“Tampouco as faladurías que esparexiches por toda Roma se poden recoller!”, replicou el. Son como as plumas desta galiña. Non hai remedio para o dano que fixeches coas túas faladurías.

Prefiro o paraíso!

A lenda di que ao santo, amigo non só dos nenos da rúa e da xente pobre, senón tamén de papas e cardeais (en particular do cardeal de Milán Carlos Borromeo) que a miúdo lle pedían consello, propúxoselle unha vez ser el mesmo cardeal.

Pero Felipe, que desprezou sempre na súa vida as riquezas materiais e todo privilexio, respondeu deseguido: “Prefiro o Paraíso!”.

Con que mensaxe das que nos transmitiron quedarías?